پیشاپیش می دونم که در جواب حرف هایی که میخوام بزنم چه جواب های تلخی میتونم از سوی بعضی ها بگیرم، جواب هایی که شاید وقتی جواب دهنده خودش تو اون موقعیت قرار نگرفته نتونه بهت بده.
من نمیتونم به این موضوع فکر نکنم که کسانی که توی اون هواپیما بودن بالاخص اون کودکان معصوم، زیبا، سرزنده و پر انرژی چه گناهی مرتکب شده بودند که باید اون بلای وحشتناک و زجرآور سرشون بیاد، اون جوون ها، اون خانواده ها و اون آدم های احتمالاً فوق العاده مفید. چه طوری میتونم این موضوع رو هضم کنم؟ چه طوری میتونم پیش خودم توجیهش کنم؟ چه طوری میتونم عدالت خدا رو توش پیدا کنم؟ چه طوری میتونم بگم بالاخره توی دنیا به صورت کلی و در نهایت عدالت برقراره؟ چه طوری میتونم بگم خدایی وجود داره؟ چه طوری میتونم نترسم؟ چه طوری میتونم احساس امنیت کنم؟ فراموش کنم؟ آیا فراموش کردن فریب دادن خودم نیست؟
