انتقاد کردن از دیگران راحت ترین کار دنیاست. اینکه بشینی یه گوشه و کاری انجام ندی و رفتار و کارهای دیگران رو نقد کنی و توهم خود بزرگ بینی داشته باشی لذت بخشه. دچار این توهم میشی که الان داری کار مهمی انجام میدی.
انتقاد خوبه، اما واسه وقتی که خودت هم حرکتی کرده باشی یا در حال حرکت باشی،سختی راه رو چشیده باشی. خودت رو در معرض قضاوت گذاشته باشی. یه کلام، اومده باشی تو مسیر. اینکه یه گوشه امن بشینی و دیگرانی که وارد مسیر شدن رو به نقد بکشی و دائم ایراد کاراشون رو بگی کم کم تو رو فلج می کنه. آخر یه جا زیر گلوت رو می گیره و همه سستی ها رو به روت میاره. تو دادگاه وجدان خودت.
اما میشه اینطور نگاه کرد، کسی که گوشه امنش رو رها میکنه، وارد مسیر میشه و خودش رو در معرض قضاوت دیگران میزاره، شجاعتی ستودنی داره و اگر اراده کافی رو هم چاشنی کار کنه حتما به موفقیت میرسه.(این موفقیت صرفا به معنی رسیدن به هدف نیست، در صورت شکست یک تجربه ارزشمند هم در شمول این موفقیت قرار می گیره)
شاید بهتره از انتقاد کردن بیجا دست برداریم و وقتی اون گوشه امن خودمون رو رها کردیم در مورد کار بقیه نظر بدیم. هرچند وقتی وارد مسیر خودمون بشیم، بعید میدونم فرصتی برای این کار بمونه
#آغاز #نگاه_نو #مسیر
