اوضاع دنیا حسابی شیر تو شیر شده و در این بین وضع ایران به خر تو خر نزدیک‌تر است.
آدم هر روز خبرهای عجیب و غریب‌تری می‌شنود. از اینکه ملت همیشه در صحنه بجای توی خانه ماندن به سمت شهرهای شمالی حمله می‌کنند و از شدت رعایت بهداشت فردی، ژل ضد عفونی کننده و الکل صنعتی سر می‌کشند!!
رسانه‌های داخلی که فقط دروغ روی دروغ. حجم مزخرفات به اندازه‌ای است که آدم شاخ در می‌آورد. از داروی جدید ایرانی که ادعا می‌کند درمان کرونا است بگیر تا کرونایی شدن آقازاده‌ها و خوب شدن‌هایشان در چند روز و درمان ویروس با دعا و لیس زدن و باقی خزعبلات. رسانه‌های خارجی هم هر کدامشان ساز خودشان را می‌زنند. تلگرام و واتس‌اپ و اینستاگرم هم که جای خود دارند. بیشتر اطلاعاتی که بین مردم دست به دست می‌چرخد یک مشت فایل صوتی و ویدئو هستند که مشخص نیست تا چه حد اعتبار دارند و می‌شود بهشان اعتماد کرد. هر روز ده‌ها روش مختلف برای پیشگیری و درمان معرفی می‌شود که هیچ کدام مثل هم نیستند و گاهی یکدیگر را نقض می‌کنند!!
بدبختانه هیچ کس به محتوا توجه ندارد و فقط برای ماندن در کورس مسابقه ی فرستادن پیام‌های تلگرامی/اینستاگرمی به دوست و آشنا، دکمه share و forward را می‌زنیم خلاص.
ای کاش بجای این مسخره بازی‌ها، فقط و فقط عقلمان را به کار می‌انداختیم، فاجعه‌ای که بیخ گوشمان است را جدی می‌گرفتیم، بهداشت را رعایت می‌کردیم و تا زمانی که اوضاع رو به راه نشده در خانه می‌ماندیم.
اینهایی که مملکت در دستشان است، دهه‌هاست ثابت کرده‌اند که نه می‌خواهند و نه عرضه دارند که یک روستا را اداره کنند چه برسد به یک کشور هشتاد میلیون نفری. بنابراین باید حواسمان باشد که ما مردم عادی فقط خودمان را داریم و هیچ کس دلش به حال ما نسوخته و باید هوای هم را داشته باشیم.
به قول کامبیز حسینی که همیشه برنامه‌هایش را با این جمله شروع می‌کند:
