در سال ۲۰۰۹ یک (یا چند) فرد با نام مستعار ساتوشی ناکاموتو، الگوریتمی را طراحی کرد که اساس اولین پول دیجیتال تاریخ به نام بیت کوین شد. این پول بدون نیاز به تضمین هیچ بانک مرکزی در دنیا امکان انجام تراکنش Peer to peer (تراکنش بدون واسطه) را برای همه فراهم کرد. (مطابق نظر اقتصاد دانان، بیت کوین در واقع یک پول به معنایی که در علم اقتصاد آمده نیست، بلکه بیشتر یک کالا است که میتواند به جای پول مورد استفاده قرار گیرد.)
آنچه بیت کوین بر اساس آن طراحی شده است فناوری به نام بلاک چین است.
بلاک چین نوعی دیتابیس یا پایگاه داده است که روی یک یا چند سرور خاص قرار ندارد بلکه روی تمام کامپیوترهایی که به شبکه متصل می شوند، توزیع شده است.
بلاک چین در حقیقت یک دفتر کل برای ثبت رکوردها و گزارشات است و به دلیل نوع رمزنگاری و ثبت آن در همه کامپیوترهای شبکه، گزارشات ثبت شده قابل هک یا حذف نیستند.
هر تراکنش یک کد Hash (هش) ۶۴ کاراکتری تولید می‌کند. این کد با کد هش قبلی ترکیب می‌شود تا یک بلاک جدید ایجاد کند. هر بلاک با استفاده از بلاک‌های جدید، یک ترتیب خطی، زمانی و رشته کاراکترهای یک‌بارمصرف تولید می‌شود. به همین دلیل دست‌کاری و ایجاد اطلاعات نادرست و غیرقابل ردیابی، تقریباً غیرممکن است.
بیت‌کوین یکی از معروف‌ترین سیستم‌های تبادل پول دیجیتال است که با استفاده از شبکه زنجیره بلوکی یا Block Chain مبادله می‌شود. در سیستم‌های سنتی همه اعضای یک شبکه به یک سامانه اصلی متصل شده و از آن خدمات می‌گرفتند. در این شبکه امن جدید موبایل‌ها، تبلت‌ها و به‌طور کلی، سیستم‌های هوشمند به‌صورت مستقیم با هم در ارتباط هستند. تبادل پول فقط یکی از کاربردهای مفصل بلاک‌چین است.
