پیوند استخوان یا پودر استخوان ارتوپدی با ایجاد استخوان جدید به بهبود کامل استخوان ها کمک می کند. فن آوری های متفاوتی برای پیوند استخوان وجود دارد که از نظر مواد و کاربرد متفاوت است.
به طور کلی پیوند استخوان به صورت بیولوژیکی (طبیعی) یا مصنوعی انجام می شود.نکته اساسی در مورد پیوند استخوان زانو مشابه سایر انواع پیوند استخوان است ، اما موارد کمی وجود دارد که باید در مورد آن بدانید.
پیوند خودکار استخوانی است که از قسمت دیگری از بدن بیمار گرفته می شود.
در پیوند خودکار ، جراحان از استخوان خود فرد برای پیوند استفاده می کنند. در این روش ، هیچ عاملی برای واکنش سیستم ایمنی یا انتقال بیماری وجود ندارد و مستندات موفقیت کامل آن را تأیید می کند.با این حال ، پیوند خودکار دارای اشکالاتی است. درد و خطر عفونت در محل برداشتن پیوند و نیاز به جراحی و بیهوشی در چند مرحله از جمله مشکلات این روش است.
آلوگرافت استخوانی است که از استخوان افراد دیگر گرفته شده است.در آلوگرافت ها از استخوان دهنده استفاده می شود که معمولاً مرده است. از آنجا که حاوی پروتئین های فعال هستند ، سلول های بدن را برای تشکیل استخوان تحریک می کنند. این روش در جراحی های پیوند استفاده می شود و بر اساس مستندات در اکثر موارد نتایج مثبتی دارد.با این حال ، در روش آلوگرافت ، احتمال انتقال بیماری به بدن پیوند گیرنده وجود دارد و روند بهبود خود به خود محدود می شود.
گزنوگرافت نوعی پودر استخوان است که از استخوان گاو گرفته می شود. معمولاً واکنشهای سیستم ایمنی نسبت به پیوند زنوگرافت شایع تر از سایر پیوندهای معمولی است.
متداول ترین نوع مورد استفاده برای پیوند استخوان زانو ، آلوگرافت است که از استخوان های بلند از جمله بازوها و پاها بدست می آید. یکی از دلایل اصلی این روش بسیار راحت این است که خطر عفونت را کاهش می دهد زیرا نیازی به برش یا جراحی اضافی نیست. در همه انواع پیوند استخوان زانو که برای این جراحی ذکر شد ، سلول های استخوانی می میرند و پودر می شوند زیرا خون رسانی قطع شده است. پس از آن ، استخوان های پودر شده بین پیوندها پیوند داده می شوند. سلولهای زنده ناحیه جوش نخورده روی این داربست رشد کرده و به تدریج داربست را جذب می کنند و در عوض داربست جدیدی را تشکیل می دهند.
پیوند استخوان مصنوعی که از جایگزین استخوان مصنوعی ساخته شده است.
پیوندهای مصنوعی
اگر مواد پیوند ساخته شده باشند ، به آنها پیوند مصنوعی یا استخوان مصنوعی می گویند. این مواد حجم استخوان مورد استفاده در پیوند را افزایش می دهند.پیوندهای مصنوعی به راحتی در دسترس هستند و به طور گسترده ای در جراحی ها مورد استفاده قرار می گیرند. از طرف دیگر ، از آنجا که آنها از بدن انسان گرفته نشده اند ، خطر انتقال بیماری به آنها وجود ندارد.با این حال ، با وجود مزایای آنها ، آنها به تنهایی پروتئین هایی ندارند که سلول های استخوانی را برای بازسازی تحریک می کنند و باید در کنار مواد طبیعی استفاده شوند. پیوندهای مصنوعی توانایی محدودی در بهبود جراحات بزرگ دارند و معمولاً تا سالها بخشی از بدن گیرنده پیوند باقی می مانند.پیوندهای مصنوعی بر اساس مواد سازنده انواع مختلفی دارند:
هیدروکسی آپاتیت ماده معدنی اصلی استخوان ساز است. این ماده از فسفات کلسیم تشکیل شده و باعث سفت شدن استخوان ها و دندان ها می شود. با استفاده از این مواد ، استخوان مصنوعی به صورت سه بعدی ، اسفنجی و با منافذ ساخته می شود.
سولفات کلسیم که با نام گچ پاریس یا گچ نیز شناخته می شود ، محصولی ارزان قیمت با ساختاری شبیه استخوان است. پزشکان معمولاً از آن برای حمایت از پیوندهای دیگر استفاده می کنند زیرا به سرعت جذب می شود.سولفات کلسیم در جراحی دست و شکستگی هایی که به درستی پیوند نشده اند استفاده می شود.
این نوع پیوند استخوان انواع مختلفی دارد که در شکستگی هایی که به خوبی پیوند نخورده اند ، شکستگی استخوان بلند ، جراحی کرانیوپلاستی ، جراحی دست ، درمان آرتروز زانو و دندانپزشکی مورد استفاده قرار می گیرد.
این مواد پیوند قوی با بافت استخوان ایجاد می کنند و باعث التهاب نمی شوند. با این حال ، از آنجا که شکننده هستند ، کاربرد زیادی ندارند و بیشتر در دندانپزشکی استفاده می شوند
