در مهرماه هشتادو نه (دولت محمود احمدی نژاد) همزمان با درگیری جدی مجلس و دولت ، در ستون سیاست روزنامه ستاره صبح، از این قلم یادداشتی منتشر شد ، تحت عنوان ، کدام مجلس در راس امور است؟
آنروز مجلس بجای آنکه اراده و هویت و اقتدار ملی خود را در نظر بگیرد و در حمایت و نمایندگی از مردم اقدام نماید بدنبال اثبات خود در مقابل دولت بود ، نه اثبات خود به عنوان اراده ملت ، بلکه برای آنکه صرفا ثابت کند هویت حقوقی مجلس در راس امور است [و نه روح موجودیت مجلس به عنوان تبلور اراده مردم] ! که بی تردید آن روز هم مجلس مانند تمامی ادوار در راس امور نبود.
این روزها در تیرماه هزارو چهارصدویک ، بعد از دوازده سال و تغییر دولت و مجلس ، که امروز کاملا همسو و هم جهت گزینش و منصوب شدند ، همچنان سوألات متعدد این مردم پا برجاست و همچنان پاسخگویی وجود ندارد.
سوال اول شاید این باشد که وقتی گفته شد مجلس در راس امور است منظور چه مجلسی با چه خصوصیات و عملکردی بود و آیا منظور تبلور اراده اکثریت جامعه بود و با این توصیف آیا اینک مجلس نظرات و اراده اکثریت جامعه را نمایندگی می کند ؟ و آیا اینک مجلس در راس امور است؟ سوال دوم که بی ارتباط به اولین سوال نیست آن است که دقیقا و با مصادیق و اسناد مثبته ، امروز مجلس در راس کدام امور است؟
این دو سوال زمانی بیشتر معنا می یابد که میزان واقعی مشارکت ملت در انتخابات مجلس را ، که بیانگر انتخاب و پذیرش نمایندگی هر یک از نمایندگان بوده ، در نظر داشته باشیم.
وقتی مجلسی با کمترین مشارکت مردمی تشکیل می شود ، یعنی نمایندگی اکثریت جامعه را ندارد. یعنی جامعه به آن نماینده و یا نمایندگان ایمان و باور نداشته اند . یعنی ملت به این درک رسیده اند که کسی یا کسانی را حمایت کنند که به واقع وظیفه نمایندگی مردم را سرلوحه عملکرد خود قرار دهند و نه اینکه نمایندگی خود و سایر ارکان قدرت را تنها وظیفه و الگوی رفتاری خود بدانند.
مردم باید با رای خود ، به نمایندگان مشروعیت دهند و عدم حضور اکثریت مردم در انتخابات مشروعیت نمایندگان و مجلس را مورد سوال جدی قرارمی دهد. چرا مردم در انتخاب خود و مشروعیت بخشیدن به این افراد با قاطعیت ومصمم رفتار کردند و از حضورشان امتناع کردند؟ زیرا ملت زیر انواع فشارها و در مقابل انواع تکنیک های روانی ، و شعارهای بدون عمل ، به بلوغ رسیده و پیش بینی درستی از این مجلس داشت.
امروز که بیش از یکسال از عمر این دولت و مجلس می گذرد و انواع و اقسام فشارهای اقتصادی و اجتماعی کمر جامعه را شکسته و سفره های خالی مردم و شکم گرسنه و جیب های خالی ، امان کارمند و کارگر و بازنشسته و معلم و همه اقشار جامعه را بریده ، مجلس مشغول همه چیز هست بجز مشکلات معیشتی و اقتصادی نودوهشت درصد جامعه. باز یادم میاید که کاندیدای ریاست جمهوری که سهم خود را در مجلس گرفت ذکر می کرد دغدغه نودو هشت درصد جامعه را دارد که جزو آن دو درصد مرفهین بی درد نیستند! عجبا که قدرت و ثروت و سیاست چه به روز صداقت میاورد !
امروز مجلس در ید شماست ، برای نودوهشت درصدی که ابراز نگرانی می کردید چه کردید؟ مجلس مشغول چه کاری باید باشد بجز امور مردم؟ امروز مردم و حقوقشان و درد هایشان و غم نانشان و معیشتشان و بی کاریشان و درد های دیگر بی درمانشان در کجای برنامه های مجلس یکدست شما قرار دارد؟ پاسخ دهید برای مردم دقیقا چه کردید؟
این مجلس قرار بوده در راس امور باشد ؟ در راس کدام امور ؟ و امروز مشغول کدام امور مردمی است؟
وقتی به زندگی بعضی از مسئولین می نگرید و وقتی ویلاها و خانه های لوکس داخلی و خارجی خانواده و فرزندانشان که درحال رفت و آمد و بعضا زندگی دوگانه بین ایران و فرنگ هستند را می بینید و حقوق های نجومی و پرداخت هزینه های دلاری خانواده های برخی از آقایان به راحتی تامین است ، پس نه تنها آقایان لازم نیست ناظر و حامی دغدغه های مردمی و ملی باشند بلکه مشغول اموراتی هستند که بی تردید موضوعات مردم و گرفتاری های معیشتی مردم جایی در آن کار ها ندارد.
پرده آخر، روزی شعارهای زیبا می توانست کارآمد باشد . اما امروز ملتی آگاه و ستم کشیده وجود دارد که هر شعارو وعده ای را نمی پذیرد. جالب اینجاست که امروز دیگر حتی مجلس و سایر مسئولین نیز برایشان مهم نیست که قضاوت اکثریت جامعه نسبت به آنها چیست . زیرا دغدغه آنها چیز دیگری است آنها راز بقای خود را دارند.
امروز مسئولی برای مسئولیت های خود پاسخگو نیست و ظاهرا دیگر نیازی به پاسخگویی به مردم وجود ندارد چون مردم دیگر اهمیتی ندارند چون دیگر کسی برای نظارت و طرح سوال وجود ندارد . امروز اگر سوال کنی و پاسخ بخواهی و بیان درد کنی می گویند سیاه نمایی میکنی و اگر سکوت کنی بی تردید به خودت و جامعه و کشورت خیانت کرده ای . امروز عمدتا مردمی درمانده و ناامید از فردا به چشم میایند که زیر فشارهای اقتصادی و معیشتی درخود فرو رفتند و راه به جایی ندارند .مردمی که نمی دانند به کجای این شب تیره بیاویزند قبای ژنده خود را...
