تعریف بتن خود تراکم و معرفی ویژگی های بتن خود تراکم چیست؟

معرفی ویژگی های بتن خود تراکم

بتن خود تراکم، مخلوطی بتنی دارای تنش تسلیم کم، تغییر شکل پذیری بالا، مقاومت خوب در برابر جداشدگی (جلوگیری از جدا شدن ذرات در مخلوط) و ویسکوزیته متوسط ​​(در جهت اطمینان از معلق بودن یکنواخت ذرات جامد در طول حمل و نقل، بتن ریزی (بدون تراکم خارجی) و پس از آن تا زمانی که بتن خود را بگیرد.) می­باشد. در شرایط معمول، وقتی بتن خودتراکم ریخته می‌شود، ترکیبی بسیار سیال با ویژگی‌های اجرایی بارز زیر است:

• به راحتی در داخل و اطراف قالب جریان دارد.
• می‌تواند از موانع عبور کند.
• دارای قابلیت عبورمی­باشد و در اطراف گوشه‌ها تقریبا تراز می­شود.
• پس از بتن ریزی نیازی به لرزش یا ضربه زدن ندارد.
• پس از سخت شدن، شکل و بافت سطح قالب را به به خوبی به خود می­گیرد.

پس از بتن ریزی، بتن خود تراکم معمولاً از نظر زمان گیرش و عمل­آوری (به دست آوردن مقاومت) و استحکام مشابه بتن استاندارد است. در بتن خودتراکم از میزان آب زیاد برای سیالیت بالا استفاده نمی­شود، در واقع بتن خودتراکم ممکن است حتی حاوی آب کمتری نسبت به بتن­های استاندارد باشد. از طرفی این بتن، خواص سیالیت خود را از نسبت غیرمعمول بالای ریزدانه­ها مانند شن و ماسه (معمولاً %۵۰)، فوق روان‌کننده (افزودنی‌هایی که اطمینان می‌دهند ذرات پراکنده می‌شوند و در مخلوط سیال ته نشین نمی‌شوند) و افزودنی‌های افزایش دهنده ویسکوزیته به دست می‌آورد. بتن خود تراکم از این نظر که نیاز به ویبره و متراکم کردن ندارد و در نتیجه نیاز به نیروی کار، زمان و منابع احتمالی مسائل فنی و کنترل کیفیت در آن کاهش می­یابد، نسبت به بتن معمولی ارجحیت دارد.