بتن خود تراکم، مخلوطی بتنی دارای تنش تسلیم کم، تغییر شکل پذیری بالا، مقاومت خوب در برابر جداشدگی (جلوگیری از جدا شدن ذرات در مخلوط) و ویسکوزیته متوسط (در جهت اطمینان از معلق بودن یکنواخت ذرات جامد در طول حمل و نقل، بتن ریزی (بدون تراکم خارجی) و پس از آن تا زمانی که بتن خود را بگیرد.) میباشد. در شرایط معمول، وقتی بتن خودتراکم ریخته میشود، ترکیبی بسیار سیال با ویژگی‌های اجرایی بارز زیر است:
پس از بتن ریزی، بتن خود تراکم معمولاً از نظر زمان گیرش و عملآوری (به دست آوردن مقاومت) و استحکام مشابه بتن استاندارد است. در بتن خودتراکم از میزان آب زیاد برای سیالیت بالا استفاده نمیشود، در واقع بتن خودتراکم ممکن است حتی حاوی آب کمتری نسبت به بتنهای استاندارد باشد. از طرفی این بتن، خواص سیالیت خود را از نسبت غیرمعمول بالای ریزدانهها مانند شن و ماسه (معمولاً %۵۰)، فوق روان‌کننده (افزودنی‌هایی که اطمینان می‌دهند ذرات پراکنده می‌شوند و در مخلوط سیال ته نشین نمی‌شوند) و افزودنی‌های افزایش دهنده ویسکوزیته به دست می‌آورد. بتن خود تراکم از این نظر که نیاز به ویبره و متراکم کردن ندارد و در نتیجه نیاز به نیروی کار، زمان و منابع احتمالی مسائل فنی و کنترل کیفیت در آن کاهش مییابد، نسبت به بتن معمولی ارجحیت دارد.
