یه کار ترجمه گرفتم و با این که میتونم با همون سایتای کج دار و مریز ایرانی انجامش بدم (ترگُمان دات آی آر. اگه کسی سرویس شبیه گوگل ترنزلیت لازم داره میتونه استفاده ش کنه)، بازم یه سری چیز می مونه که باید چک کنم ببینم کلمه رایجش چیه و نمیتونم چون گوگل نداریم. بعد باید بفرستم برای مشتری که اونم نمیتونم. مهلت کارم تا آخر آبان بوده چون مشتری میخاد بفرسته برای یه ژورنال خارجی که زمان ارسالش محدوده. اونم نمیتونه.
فردا باید وبینار برگزار کنم که خب ایسمینار نمیتونه. وبینارای دیروزم کنسل کرد. بماند که تو چه شرایط کاری فشرده ای چقدر وقت گذاشتم که برای این وبینار مطلب آماده کنم و فعلا تمام اون وقتم تلف شده محسوب میشه.
شرکتمون آی تیه و تعطیل شده عملا، چون نه میتونیم بریم رو سیستم مشتریا مشکلشونو حل کنیم، نه میتونیم آموزش بدیم بهشون، نه لایسنس صادر کنیم، نه هیچی! هیییییییچی!
ایمیل مهمی برام اومده که باید بهش جواب بدم چون یه موقیعتو از دست میدم اگه نتونم، هیچ راه ارتباطی به جز ایمیل هم باهاشون ندارم. نمیتونم. و میدونم که از دستش میدم چون تا امروز وقت دارم فقط.
کسایی که از یه سفارت کوفت و سگ اخلاق مثل آلمان نوبت مصاحبه ویزای دانشجویی داشتن و الان بعد از 2 سال نوبتشون شده باید چی کار کنن؟ اونایی که پرواز مهاجرت داشتن و صاف همون شب که جاده ها رو بستن باید میرفتن فرودگاه چی کار کنن؟ اونایی که عروسی شون بوده چی؟ ما چی؟ هممون چی؟ گلایه های الانمون نه غرغره، نه چس ناله، نه لوس بازی. درده. فلج شدن زندگیمونه. حتی برای 24 ساعت (که الان خیلی بیشتر شده).
دلم میخواد برم تا جایی که نفس دارم بدو ام فقط. احساس درماندگی میکنم.
