سلام :)
ورودمون به فصل جدید چالش طاقچه رو تبریک میگم:))
موضوع مهر ماه، کتابیه که ماجراش در محیط مدرسه اتفاق بیفته.
من همش فکر میکردم آیا اگر یه کتاب روانشناسی در مورد کودک یا نوجوان در مدرسه بخونم هم حسابه یا باید داستان باشه؟ ولی چون اومده "داستانش" در مدرسه اتفاق بیفته با خودم گفتم حتما باید داستانی باشه...
کتابی که من انتخاب کردم، کتاب " یه جا برام نگه دار" هست که دو تا نویسنده داره! یه نویسنده آمریکایی به نام سارا ویکس
و یه نویسنده هندی به نام گیتا واراداراجان
دومین باره که کتابی از نویسنده ای هندی میخونم. اما خب مسئله ای که در مورد رمان هایی با دو نویسنده وجود داره اینه که شما دقیق نمیدونید کدون بخش ها توسط اون نویسنده خاص نوشته شده. و حتما این داستان ها اینطوری هستن که بعد از تموم شدنش یه ویراستار میاد کل اثر رو یکسان سازی میکنه که قلم دو نویسنده خیلی هم تفاوت فاحشی که توی ذوق بزنه نداشته باشن. البته که خب این داستان چون از زبون دو دانش آموز آمریکایی و هندی روایت میشه، احتمال خیلی زیاد قسمت هندی اش به عهده نویسنده هندی بوده.
کتاب رو انتشارات پرتقال چاپ کرده. و این رو از تصویر جلد خلاقانه ای که داره هم شاید بشه تشخیص داد:))
کتاب 184 صفحه است و میترا امیری اون رو به فارسی ترجمه کرده.
خلاصه داستان اینه که راوی و خانواده شون به خاطر ارتقاء شغلی پدرش، از هند به آمریکا منتقل میشن... اون که شاگرد ممتاز هند بوده، حالا با اعتماد به نفس میره سر کلاس. زبانشون هم که انگلیسیه و فکر نمیکنه باهاش مشکلی داشته باشه. ولی فکر میکنید جلسه اول کلاس چه اتفاقی میفته؟ بله! لهجه هندی ای که داره موجب میشه معلم ها و بچه های کلاس کلا متوجه معنی حرفاش نشن.
سر کلاس ریاضی که مسائل رو حل میکنه، معلم بهش میگه که ما اینجا به این روش حل نمیکنیم.
و مشکل های کوچیک و بزرگ دیگه.
از اون طرف، فصل ها یکی از زبون راوی نوشته شده و یکی از زبون جو. یکی از بچه های همون مدرسه که یه نوع اختلال شنوایی خاص داره و کوچیک ترین صدا ها اذیتش میکنه و مجبوره تو موقعیت هایی که سر و صدا زیاده، از گوش گیر های مخصوص استفاده کنه.
تفاوت فرهنگی بین راوی و خانوادش و بقیه بچه های مدرسه خیلی مشهوده. سبک زندگی راوی اینا خیلی خانوادگی تره و سعی میکنن همش همدیگه رو حمایت کنن ولی تو بقیه بچه ها اینطور نیست. حمایت زیاد خانواده حتی یه جاهایی راوی رو اذیت میکنه.
علائم بیماری جو، خیلی شبیه بچه هایی با طیف اختلال اوتیسم بود.
کتاب خیلی کوتاه بود. میتونست بیشتر توصیف کنه. مشکلاتی که جو و راوی در خلال داستان تو کلاس پنجم تجربه میکنن رو برامون وصف میکنه و شیوه ای که برای حل مشکلشون انتخاب میکنن رو بیان میکنه.
یه چیز خیلی بامزه و جالب که داشت این بود که دو تا از خوراکی هایی که تو طول داستان بچه ها خورده بودن و آدم براش جالب بود که این چه طعمی میتونسته داشته باشه رو انتهای کتاب، روش پختش رو نوشته بود. یه غذای هندی، یه غذای آمریکایی. (البته دسر بودن بیشتر)
من توی طاقچه بی نهایت خوندمش.
نمره ای که من بهش میدم ⭐️⭐️⭐️
لینک کتاب در طاقچه:
