مردان یک نفر را بی حجاب دیدند ؛ خانواده آن یک نفر از ترسش داغ دیدند ؛ اما مردان واقعی آن روز مرد ندیدند ؛ حاصل طرز فکری که نامرد را زن ندیدند!
از آنجا بگویم که همان صورتی را هم که با سیلی سرخ کرده بود با سرخی خون پوشاندند ؛ سیاهی زلفش را با رخت سیاه پوشاندند ؛ آستینی که برای خود بالا زده بود را هم با حجاب پوشاندند ؛ گفتند رقص چاقو بود حرکات چاقو که رقصیدنش را با آن پوشاندند ؛ پوشاندند اما آزادی از زیر همان رخت و روسری رخت بست .
بعد از آن گفتند ضعیف است این زن... هزاران نفر در دل پاسخ دادند چه می شد اگر مرد بودم؟ حتی فروغ فرخزاد شعر سرود که:
گفتم بانگ هستی خود باشم اما دریغ و درد که زن بودم
چه شد که این ضعیفه سال هاست اشک هایش زود جاری می شود ؟ نفهمیدند که شوری دریا همان شوری اشک او بود ؟ آرزوی مرد بودن برای گذشته بود دیگر جنس زن عوض نمی شود بلکه تعریف تک تک ما از زن بودن عوض می شود.
از این به بعد چهارچوب های محدود کننده در بسته ندارد.
بدانید اگر روزی بهار طولانی شد همان کسانی که حق خود را فریاد زدند به خاک برگشته و همدست فصل بهار شده اند ؛ چه عطری دارد گلی که از قلب آن ها می روید... چرا که این روزها دیگر گیس هایش را با خاک می پوشانند
