پنج نوع پنیر انسان از چدار تا چشایر در موزه‌ی Victoria & Albert
منبع: SMITHSONIANMAG.COM
توسط: Jason Daley
ترجمه: پرستو ایمان‌علیزاده
مطمئنا خرید گیتارهای جیمی هندریکس یا جمع کردنِ طره‌ی موهای شارلوت برونته ممکن است از غایی‌ترین عمل‌های هر طرفداری باشد. اما آیا می‌توانید دندان خود را در یک تکه از پنیرِ ساخته‌شده از باکتریِ زیر بغل این مشاهیر فرو کنید؟ نمایشگاه جدیدی در موزه‌ی Victoria & Albert دقیقا چنین خواسته‌ای دارد، ارتقاء کِشت میکروبی سلبریتی‌ها به مرحله‌ی بعد به معنی واقعی کلمه. به عنوان بخشی از نمایشگاهی به نامِ Food: Bigger Than the Plate این موزه پنج نوع پنیرِ تهیه‌شده توسط مجموعه میکروب‌های سلبریتی‌های انگلیسی را نمایش می‌دهد.
خب چطور میکروبیوم(میکرو اورگانیسم‌های یک محیط یا بخش خاص) انسان به یک تکه پنیر چدار تبدیل می‌شود؟ همان‌طور که پست وبلاگی موزه توضیح می‌دهد، شیر توسط یک کِشتِ آغازگر یا باکتری به دلمه تبدیل می‌شود که مشخص می‌کند از آن یک چدار خوب یا کمی گودا حاصل می‌شود یا نه. به نظر می‌رسد که بسیاری از باکتری‌هایی که در ساخت پنیر کاربرد دارند، مشابه باکتری‌های روی پوست انسان هستند. به همین دلیل هم گاهی بوی پاهای بدبو و پنیرهای بدبو شبیه به هم هستند. بعضی از باکتری‌های بدن انسان هم توانایی تبدیل شیر تازه به پنیر را دارند که از آنها برای تهیه‌ی سِلفی-پنیر(cheese selfies) استفاده شده است.
دانشمندان و متخصصین پنیرسازی در آزمایشگاه London biolab, Open Cell باکتری‌ها را از زیر بغل، گوش‌ها، بینی و ناف سلبریتی‌ها جمع‌آوری کردند. بعد باکتری‌ها در آزمایشگاه رشد داده شدند تا گونه‌های مناسب برای ساخت پنیر انتخاب شوند.
ساگز خواننده‌ی ska band Madness که در امریکا بخاطر نمایش "خانه‌ی ما" در 1982 مشهور است تصمیم گرفت تا در پنیر چدار جاودانه شود. Alex James ویولن سلیستِ گروه Blur پنیر چشایر را انتخاب کرد و سرآشپز معروف Heston Blumenthal رفت برای پنیر comet شدن و نویسنده‌ی بزرگ (در حوزه‌ی غذا) Ruby Tandoh پنیر استیلتون را انتخاب کرد در حالی که پروفسور گرینِ رَپر - که به بیزاری از پنیر اقرار می‌کند - اصرار داشت که باکتری‌های نافش به پنیر موزارلا تبدیل شود، تنها پنیری که میتواند کمی تحملش کند.
البته سوال بزرگ این است که چرا؟ Tandoh در گاردین در مورد خودش نوشته است که پروژه‌ی پنیرسازی موسوم به Self-made یا خودساخته، نوعی عکس‌العمل است نسبت به چیزی که او آنها را واکنش‌های بی‌خودی و محدودیت در فرهنگ و عادت‌های غذایی، مثل پنیرِ شیر خام می‌داند.
"چنین خوراکیِ عتیقه، عجیب غریب؛ مزخرف و غیراستریلی درست به هدف می‌زند." او می‌نویسد: "پنیر شیر خام در اسکاتلند مجاز اما در معرض خطر است، و برای مخالفت با چنین پیش‌زمینه‌ای است که پنیرهای ما وارد کار می‌شوند: تعفن، تخمیر در تقابل با فرهنگ غذایی‌ای که کنترل را نسبت به خودبه‌خودی روی دادن و سازگاری و پایداری را نسبت به رشد ارگانیک دارای ارزش می‌بیند."
طبق نظر موزه نکته‌ی اصلی این پروژه تغییر میکروب‌هاست. در حال حاضر اکثر افراد فقط به میکروب‌ها به چشم پاتوژن‌های بالقوه مضر نگاه می کنند. اما بدون آنها وجود روزمره‌ی ما غیرممکن خواهد بود.
" آنها با یکدیگر در تعامل‌اند، نقش‌های متفاوتی دارند، به شکل‌گیری ما کمک می‌کنند، به ما خوراک می‌دهند و از ما محافظت می‌کنند. در حال حاضر گمان می‌رود که ترکیب میکروبیوم ما حتی بر روحیه، وزن، هوش و شخصیت ما تاثیرگذار باشد و تا وقتی دانشمندان روش‌های جدیدی را برای مطالعه‌ی میکروب‌ها به کار می‌برند، این باور عمومی که باکتری‌ها فقط منشاء آسیب و خجالت(بوهای نامطلوب) هستند جای خودش را به درک بسیار متفاونی از کارهای شگفت‌آوری که آنها برای ما می‌کنند، می‌دهد."
این اولین بار نیست که محققان از هر گوشه‌ی آدم‌ها، پنیر انسان درست می‌کنند. در 2013 روهینی چاکی در Atlas Obscura، کریستینا آگاپاکیسِ زیست‌شناس و هنرمند و محققِ عاشق بو، سیسِل تولاس یازده جور پنیر انسانی تولید کردند.که یکی از آنها متشکل از باکتری‌های جمع‌آوری‌شده از ناف مایکل پولانِ نویسنده بود. این نمایشگاه معاصر به آن پروژه ادای احترام می‌کند. در آن زمان ، آگاپاکیس به آرون سوپپوریس در The Verge گفت:
"ایده این بود که اعتقاد به بوزدایی از بوهای بد را به چالش بکشیم. مردم ترکیبی از جاذبه و دافعه نسبت به پنیر دارند که برای گفت‌وگویی جالب درباره‌ی باکتری‌ها و بوها و این که چرا ممکن است حال مردم را به هم بزند، شانس می‌دهد."
بالاخره پنیرهای انسان چه مزه‌ای‌اند؟ ممکن است ما هرگز نفهمیم. پنیرِ سلبریتی هرگز مزه نخواهد نشد اما در آزمایشگاه خواهد بود تا مشخص شود باکتری موجود در آن برای مصرف ایمن است یا نه. این پنیرها زیر طاق شیشه‌ای موزه نمایش داده می‌شوند، هرچند که ما بعید می‌دانیم به امنیتِ فراوانی نیاز پیدا کنند!
