رمان برجسته کایلی رید با صحنه‌ای تنش‌زا و جذاب آغاز می‌شود که تبعیض نژادی را در برخورد یک نگهبان با پرستار کودک سیاه‌پوست نشان می‌دهد، اما به شکلی هوشمندانه به بررسی نژادپرستی لیبرال و مسائل پیچیده اجتماعی، اقتصادی و طبقاتی می‌پردازد.
در ابتدای اولین رمان برجسته کایلی رید، نگهبانی به یک پرستار کودک سیاه‌پوست جوان برخورد می‌کند که در راهروهای یک سوپرمارکت مجلل در فیلادلفیا با کودکی سفیدپوست در حال قدم زدن است. شب است و پرستار کودک از طرف یک مهمانی احضار شده تا والدین مرفه کودک بتوانند با یک وضعیت اضطراری خانگی برخورد کنند. یک مشتری مداخله‌گر احساس می‌کند که چیزی در مورد این زوج "درست نیست". یک بن‌بست تنش‌زا رخ می‌دهد و نگهبان از ترک پرستار کودک جلوگیری کرده و او را تقریبا به آدم‌ربایی متهم می‌کند در حالی که یک تماشاچی از این صحنه فیلم می‌گیرد. در نهایت، پرستار کودک مجبور می‌شود پدر کودک را احضار کند تا آن‌ها را جمع کند.
این صحنه با ریتم بی‌نقص، همزمان خنده‌دار و تهدید‌آمیز است و هر جزئیات آن با دقت و وضوح به تصویر کشیده شده است. همچنین این صحنه نمونه‌ای بسیار واضح‌تر از نژادپرستی در عمل است نسبت به هر چیزی که بعداً اتفاق می‌افتد، زیرا تمرکز این کتاب بر نوعی از تبعیض بسیار لغزنده‌تر و کمتر بررسی‌شده است: نژادپرستی لیبرال.
نام پرستار کودک، امیرا تاکر است و او فارغ‌التحصیل کالج است که به سمت اواسط ۲۰ سالگی حرکت می‌کند. در حالی که دوستان بلندپروازش در حال شروع به کار در جهان دیگری هستند، او مایل است به کار نیمه‌وقت پرستاری کودک ادامه دهد، اگرچه تنها به این دلیل که در آستانه از دست دادن بیمه سلامتی والدینش است. امیرا که همدرد و عملگرا است، ستاره این رمان است، اگرچه رید از دیدگاه‌های اضافی برای روایت داستان او استفاده می‌کند، از جمله دیدگاه کارفرمای امیرا، الیکس چمبرلین.
الیکس مسن‌تر و همسر یک مجری اخبار محلی است، با یک حرفه در شبکه‌های اجتماعی که از توانایی او در درخواست‌های مودبانه برای گرفتن چیزهای رایگان نشأت گرفته است. او با دریافت یک قرارداد کتاب، امیرا را برای کمک به دو فرزندش، برایر سه‌ساله و کاترین نوزاد، استخدام کرده است، اگرچه در حقیقت، او واقعاً فقط نمی‌خواهد با برایر پرسشگر و پرحرف وقت بگذراند.
در پی حادثه سوپرمارکت، الیکس تصمیم می‌گیرد امیرا را به یک پروژه تبدیل کند و در این فرآیند به مرز وسواس می‌رسد. واکنش او با بازگشت کسی از گذشته‌اش تشدید می‌شود که یادآوری‌های ناخوشایندی از یک حادثه نژادی دیگر به همراه می‌آورد و همانطور که رمان به جلو حرکت می‌کند، ناشی‌گری ظاهری او جنبه‌ای بسیار متفاوت به خود می‌گیرد.
توسعه شخصیت الیکس کمی بیش از حد منظم است و درست است که طرح داستان بر یک تصادف بزرگ محوری استوار است. با این حال، رید با اعتماد به نفس و انرژی می‌نویسد که نثری جذاب و گیرا تولید می‌کند و او در دیالوگ‌نویسی بسیار هنرمندانه عمل کرده است، چه در زبان عامیانه آفریقایی-آمریکایی که امیرا با دوستانش استفاده می‌کند و چه در صحبت‌های جسورانه-کودکانه‌ی برایر. صحنه‌های به یاد ماندنی از موقعیت‌های اجتماعی بسیار ناخوشایند نیز وجود دارد، از جمله ناهار روز شکرگزاری با تزئینات طعنه‌آمیز.
در حالی که نژاد موضوع غالب است، رید نویسنده‌ای بسیار مُصر است که اجازه نمی‌دهد این موضوع بر روایتی که به همان اندازه مشاهدات دقیقی درباره همه چیز، از تردیدهای مادرانه گرفته تا آداب و رسوم قرار و مدهای غذایی دارد، مسلط شود. نفاق و بخشش نیز مورد توجه قرار می‌گیرند و از برخی جهات، این رمان به همان اندازه درباره پول و طبقه اجتماعی است که درباره هر چیز دیگری است. در کل، این یک آغاز فوق‌العاده است – جذاب، معتبر و به همان اندازه سرگرم‌کننده که هوشمندانه است.
اما یک مورد باعث این می‌شود که این کتاب برای من یک شاهکار نام نگیرد. امیرا یک شخصیت غیر واقعی و تقریباً کم‌نقص دارد، همانطور که گفتیم تلاشگر است، هدفمند عمل می‌کند، به دلیل مسئولیت پذیری بی‌نقصش و شخصیت پاکی که دارد مظلوم واقع می‌شود. که این روش درستی برای ایجاد قصه در مسائل مربوط به تبعیض به شمار نمی‌رود، حداقل برای من که این موضوع را در کتاب "The Vanishing Half" به بهترین شکل ممکن مشاهده کردم و شیوه درستی از آن را شناختم. ولی کتاب کایلی رید یعنی "Such a Fun Age" کتابی "خواندنی" و ستودنی است
امتیاز : 7.2 از 10
"خواندنی"
