یکی از موضوع های داغ روز درآمد گزاف شاخ های اینستاگرامی است که گاهی درآمدی برابر با یک جراح حاذق و مشهور دارند. نتیجه دیدن آنها می تواند هر کسی را به این صرافت بیَندازد که چرا نیاز به آن همه تلاش و سختی وقتی می توان با غذا خوردن عجیب و غریب جلو دوربین با کم ترین ضریب هوشی و تحصیلات همان درآمد را داشت و متاسفانه استدلالِ منطقی است، اما داستان روی دیگری هم دارد:
از آنجایی که انسان خود آگاه است و توانایی یادگیری با اتکا به حافظه خود را دارد، می تواند از هر گونه دیگری سریعتر و بیشتر تکامل یابد و این تکامل را نه در گذر نسل ها بلکه در طول زمان زندگی خود نیز تجربه کند.
شور و شوق مداوم برای یادگیری و پیشرفت، نشاطی سریعتر و لذت ذاتی عمیق‌تر به همراه می‌آورد. در حالیکه بیشتر مردم بر این باورند که با به‌دست آوردن چیزهایی مثل:اسباب بازی، خانه بزرگتر، اتومبیل، جایگاه بالاتر ... می توانند به خوشحالی بلند مدت برسند اما به محض اینکه به چیزهایی که برایشان می جنگیدند دست‌می‌یابند به ندرت می‌توانند برای مدت طولانی راضی و خوشحال بمانند. باید دانست این ها فقط طعمه هستند. به دست آوردن اهمیتی ندارد، بلکه به دنبال چیزی رفتن است که ما را به تکامل می‌رساند، این به آن معناست که موفقیت یعنی تقلا و یادگیری سریع درباره خود، محیط اطراف و سپس ایجاد تغییر برای پیشرفت یعنی تکامل مؤثر تا حدامکان.
از لحاظ طبیعی و قانون بازدهی نزولی علم اقتصاد هم باید همین‌طور باشد. به عنوان مثال پول درآوردن را در نظر بگیرید. کسانی که درآمد خیلی زیادی دارند ولی فقط مقدار کمی از آن بهره یا سود می‌برند و حتما پیامدهای منفی را نیز تجربه خواهند کرد، درست مثل هرچیز دیگری که افراطی باشد، مثل حرص. اگر از لحاظ عقلانی سلامت باشند به دنبال چیزهای جدید و یا به دنبال کشف عمق جدید از چیزهای قدیمی می روند و در جریان کار قویتر شدن را تجربه می کنند. همانطور که فروید می گوید: عشق و کار اساس انسان بودن است.
کار اینجا لزوما شغل نیست، اما اگر شغل باشد که چه بهتر، کار می تواند هر چالش بلند مدتی باشد که سبب رشد شخصی می شود. نیاز داشتن به کار معنادار از میل ذاتی انسان به پیشرفت می‌آید و رابطه ها همان ارتباط های طبیعی با دیگران هستند که ما را به یکدیگر و به جامعه به صورت عمومی مرتبط می سازد.
با اقتباس از مقاله Ray Dalio در مجله Principle
