یه جاهاییم دقیقا در اوج عصبانیت باید بگیم: خب وایسا! یه لحظه بخند بعد ادامه بده.
این روشی بود که چند وقت اخیر استفاده کردم و حداقل بعدش بهتر تونستم عصبانی باشم :)
اره واقعا یه جاهایی باید یاد بگیریم چطور ناراحت و عصبی باشیم. خب اینم مثل هرچیزی اصولی داره.
خلاصه که نشستم بودم و در عصبانیت به سر میبردم که یک لحظه صدای دیلینگی تو مغزم اومد و خیلی آروم گفت: دور ورتو ببین!
بچه‌های شرکت داشتن کنار هم میخندیدن و کاراشون رو انجام میدادن. همین نگاه کردن باعث شد برای چند ثانیه هم شده از خورده شدن مغزم توسط افکاری بیهوده کنده بشم و بعد که برگشتم و افکار و اتفاقات رو بررسی کردم، بهتر تونستم به نتیجه برسم.
فاصله همیشه هم بد نیست، درسته یه جایی واقعا آزار دهندس ولی در عوض باعث میشه چیزایی رو ببینیم و راجبشون فکر کنیم که قبل از اون به خاطر محبوس کردن خودمون تو حباب مقررات ذهنی‌مون، دیده نمیشدن.
