یکبار خونه ی یکی از دوستان جمع شده بودیم
.
هوا خیلی گرم بود و تهویه، کم
.
پسرها با لباسای خنک و استین کوتاه اومده بودن. ما دخترا اما، از راه کار و کلاس، و پوشیده از لباسای چندلایه که حس زنانگی هم بعضا سوقمون داده بود که انتخاب بلوزی ریون یا شلواری کشی که کمی از زشتی پوشش اجباری، کم کنیم
.
تا گفتم خیلی گرمه، یکی از پسرا گفت خب دربیار لباساتو.
گفتم زیرش چیزی برم نیست نمیتونم
بلوز خنکشو دراورد و گفت راحت باش (و من میدونستم ادم هرزه چشمی تو جمعمون نداریم)
.
سرخ شدم و امتناع کردم
محکوم شدم که تو چطور فمنیستی هستی؟!!!
.
حالا از اون روز به بعد، هرجا احساس گرما یا ناراحتی به واسطه ی لباسام دارم، یاد این اتفاق میفتم و از خودم میپرسم:
"فمنیسم مگه برای یاد دادن احترام به "انتخاب" ی که زن برای بدنش میکنه نبود؟ اگر من با برهنگی و بی پروایی بدنی زن و مرد مشکل دارم، قرار نیست فمنیسم دنیایی رو فراهم کنه که کسی مزاحم عقیدم نشه؟"
برای این سوالا و فکرا جوابی دارم
اما روی دیگه ای از افکار هم هست که نمیتونم جوابی بهش بدم... تا وقتی که در جامعه ای قرار بگیرم که زیست متفاوتی رو در اختیارم بذاره، زیستی که بتونم ناخوداگاهِ دهه شصتی رو با تمام ارزش های ارزنده/پوسیده ش به چالش بکشم و عمیقا از خودم بپرسم: " اینکه دوست ندارم درمورد بدنم بی پروا باشم، بخاطر درک عمیق من از برهنگیه، یا آموزشات "دختر خوب/پسر خوب"؟ "
