خیلی وقت‌ها دوست دارم فیلم suicide squad یه آدم باشه تا تو چشاش نگاه کنم و بگم:
تو چی هستی لعنتی؟
من به تو به چشم چی نگاه کنم؟
یه فیلم ابرقهرمانی؟
یه فیلم طنز؟
یه درام؟
خلاصه که تو چی هستی؟
چرا شخصیتی مثل هارلی کویین رو داری خراب می‌کنی؟ یه شخصیت با پتانسیل بالا با یه بازیگر فوق‌العاده چرا باید تن به این سناریو افتضاح بده؟
بعد شما می‌خواید مخاطب قبول کنه که این شخصیت تو دنیایی داره زیست می‌کنه که سوپرمن و بتمن اشنایدر هم تو همون دنیا هستن!
اصلا چطور می‌شه؟
خب منی که عشقِ شخصیت بتمنم چه گناهی کردم که دی سی دست برادر وارنر افتاده و اونا هرجور صلاح ببینن دارن شخصیت‌ها رو رنده می‌کنن؟
فیلم جوخه انتخار تو نسخه یک با حضور ویل اسمیت یه فیلم متوسط رو به بالا بود ولی نسخه دوم این فیلم به تمام معنا منو ناامید کرد و شاید دلیلش مقایسه‌ایه که تو ذهنم با مارول اتفاق میفته؛ فیلم با خودش روراست نیست که قراره چیکار کنه، هیچ شخصیتی پرداخته نمی‌شه که عمق بگیره و شما بتونی باهاش ارتباط برقرار کنی.
تو جوخه انتحار نسخه اول همون حضور بی‌فروغ جرد لتو با جوکر وزن خوبی به فیلم داده بود و بار احساسیِ فیلم رو به دوش می‌کشید ولی تو نسخه دوم قشنگ خلا وجود همچین شخصیتی حس می‌شه.
بعد تو این فیلم قراره به چی برسیم؟
من به عنوان مخاطب هیچ اتصالی برام ایجاد نشد که این فیلم قراره ارتباطی با قبل و بعد خودش داشته باشه یا نه؟
از طرف دیگه سریال peacemaker با آنچه گذشتِ جوخه انتحار شروع می‌شه ولی این فیلم باعث شد من اونم بذارم کنار و اصلا نرم سراغش.
اگه بخوایم جوخه انتحار رو از دی سی بدونیم پس حق داریم اونو مقایسه کنیم؛ وقتی شما اسم دی سی رو میاری خود به خود تو ذهنت بتمن و سوپرمن و جوکر زنده می‌شن و از طرف دیگه نمی‌تونی این شخصیت‌ها رو روبروی شخصیت‌های جوخه بذاری.
حقیقتش جوخه انتحار فیلمی نیست که من به کسی معرفی کنم و نمره من به این فیلم از ۱۰، پنجی بیش نیست.
