پارکینسونیسم چیست و چه تفاوتی با پارکینسون دارد؟

پارکینسونیسم اصطلاحی کلی برای مجموعه ای از علائم است که با کاهش تولید دوپامین در مغز مشخص می‌شود. دوپامین یک انتقال دهنده عصبی است که به کنترل حرکت کمک می‌کند. پارکینسونیسم می‌تواند در اثر بیماری‌های مختلف ایجاد شود، از جمله بیماری پارکینسون، پارکینسونیسم عروقی، و پارکینسونیسم ناشی از داروها.

علائم پارکینسونیسم

• لرزش در دست ها، بازوها، پاها، یا صورت
• سفتی عضلات
• کندی حرکت
• مشکلات تعادل و هماهنگی
• مشکلات گفتار و بلع

بیماری پارکینسون شایع ترین علت پارکینسونیسم است. این بیماری یک بیماری دژنراتیو است که در اثر تخریب سلول های عصبی تولید کننده دوپامین در مغز ایجاد می شود. بیماری پارکینسون در سالمندان و معمولاً در افراد بالای 60 سال شروع می شود، اما می تواند در هر سنی رخ دهد.

پارکینسونیسم عروقی یک بیماری است که در اثر آسیب به سلول های عصبی تولید کننده دوپامین در مغز بر اثر سکته مغزی یا سایر بیماری های عروقی ایجاد می شود. پارکینسونیسم عروقی معمولاً در افراد مسن رخ می‌دهد.

پارکینسونیسم ناشی از داروها می‌تواند در اثر مصرف برخی داروها، مانند داروهای ضد روان پریشی، داروهای ضد افسردگی، و داروهای ضد تهوع ایجاد شود.

درمان پارکینسونیسم بر اساس علت آن متفاوت است.

درمان بیماری پارکینسون: درمان‌های اصلی عبارتند از داروهای جایگزین دوپامین و درمان های جراحی.

درمان پارکینسونیسم عروقی: درمان‌های اصلی عبارتند از کنترل عوامل خطر بیماری‌های قلبی عروقی و درمان علائم.

درمان پارکینسونیسم ناشی از داروها، معمولاً با قطع مصرف داروی مسبب علائم برطرف می شوند.

پارکینسونیسم یک بیماری پیشرونده است که با گذشت زمان بدتر می شود. با این حال، با درمان مناسب، می‌توان علائم را کنترل کرد و کیفیت زندگی را بهبود بخشید.

روش‌های پیشگیری از بیماری پارکینسون در سنین بالا

• رژیم غذایی سالم: پیروی از یک رژیم غذایی سالم و متعادل که شامل مقادیر زیادی میوه، سبزیجات، غلات کامل و پروتئین بدون چربی است، می‌تواند به کاهش خطر ابتلا به بیماری پارکینسون کمک کند. برخی از مواد مغذی خاص که ممکن است در پیشگیری از این بیماری نقش داشته باشند عبارتند از:

1- فلاونوئیدها: فلاونوئیدها ترکیبات گیاهی هستند که در بسیاری از میوه‌ها، سبزیجات و چای یافت می‌شوند. مطالعات نشان داده‌اند که مصرف فلاونوئیدها ممکن است خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را کاهش دهد.
2- ویتامین D: ویتامین D برای عملکرد صحیح مغز ضروری است. مطالعات نشان داده‌اند که کمبود ویتامین D ممکن است خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را افزایش دهد.
3- ویتامین B: مطالعات نشان داده‌اند که کمبود ویتامین B6، B12 و فولات ممکن است خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را افزایش دهد.

• فعالیت بدنی منظم: ورزش منظم می‌تواند به تقویت عضلات و بهبود تعادل کمک کند. این امر می‌تواند به کاهش خطر افتادن سالمند، یکی از عوارض شایع بیماری پارکینسون، کمک کند.

• کنترل استرس: استرس می‌تواند به التهاب مغز کمک کند که ممکن است خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را افزایش دهد. انجام تکنیک‌های کاهش استرس مانند یوگا، مدیتیشن و تمرینات تنفسی می‌تواند به کاهش استرس و بهبود سلامت کلی کمک کند.
• پرهیز از سیگار کشیدن: سیگار کشیدن یکی از عوامل خطر شناخته شده برای بیماری پارکینسون است.
• کنترل فشار خون: فشار خون بالا می‌تواند به آسیب عصبی کمک کند که ممکن است خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را افزایش دهد.
• کنترل دیابت: دیابت می‌تواند به آسیب عصبی کمک کند که ممکن است خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را افزایش دهد.
• حفظ وزن سالم: چاقی می‌تواند خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را افزایش دهد.
• مصرف کافئین و الکل در حد اعتدال: مصرف بیش از حد کافئین و الکل می‌تواند به آسیب عصبی کمک کند که ممکن است خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را افزایش دهد.

منبع: سرای سالمندان پارسایان بهترین خانه سالمندان در تهران