واژه پارسی ، مامان

واژه ی پارسی مامان

درباره واژه ی مادر هر چه بگوییم بازهم کم گفت ایم و اندک ، چرا که در پس این واژه ی اهورایی ، چه از خود گذشتگی ها ( بی کران ) و چه بزرگواری ها و چه رنج دیدگی ها و چه پاکی ها و پاکدامنی ها و … نهفته است و ما تنها او را مادر می خوانیم ، فرافرشته ی که خداوند بزرگ برای پاسداری وپرورش ما برایمان آفریده او نمادی از مهر پروردگار به ماست .

یادی از این چامه ای  پرمغز کنیم که این گونه مادر را ستایش می کرد :

مــادرم

پاکی قدومش

صفـای وجودش

سـنگینی ِ سکوتش

نجابت و غرورش

وبا زمزمه ی کـلامش

در جذبـه محـراب

گستره ی وسیع جنـت بود و

من  فقط مادر می خواندمـش

این چامه را دست نخورده با همان واژگان سراینده به کار بردیم. او در این چامه به ما می گوید که مادر بسیار ویژگی ها دارد و بسیار جایگاه او بلند است و با این همه ارزش و ویژگی ها ، ما تنها با یک نام او را صدا می زدیم ، مــادر .

واژه ی مامان نیز یک واژه ی ایرانی  و پارسی است که برای  نامیدن مادر به کار می رود این واژه ریشه ای کهن دارد و اینک می خواهیم به بررسی این نام سپند و بزرگ بپردازیم .

در واژنامه ی دهخدا و معین ، بی آنکه به بررسی ریشه واژگان و پیشینه ی آن بپردازند تنها به واگویی مانای آن بسنده کرده اند .

این بدین مانا ( معنا ) نمی باشد این واژه نامه ها بد یا نادرست می باشند ، چرا که واژه های بسیاری در این نامگان به کاربرده شده است که برای زبان پارسی بسیار پرارزش و بن مایه ی( مرجع ) بسیار از پژوهش ها می باشند . واژنامه دهخدا یکی از ارزشمندترین واژنامه های پارسی است .

برای دیدن دنباله این نوشته به اینجا بروید.

https://parsigouyan.ir/%d9%88%d8%a7%da%98%d9%87-%d9%be%d8%a7%d8%b1%d8%b3%db%8c-%d8%8c-%d9%85%d8%a7%d9%85%d8%a7%d9%86/