اصول اولیه نوردهی در عکاسی

مثلث نوردهی چیست ؟

نوردهی از 3 رکن اصلی تشکیل شده که هر کدام بر دیگری تاثیر مستقیم دارد

3 رکن اصلی عبارتند از:

ISO: میزان حساسیت سنسور دوربین دیجیتال به نور.

دیافراگم: اندازه ی باز شدن دهانه ی لنز وقتی که عکس گرفته می شود.

سرعت شاتر: مدت زمانی که شاتر باز می ماند.

نوردهی عکس از ترکیب این سه ضلع میسر می شود. نکته ی مهم این است که تغییر در یکی از وجوه بر دیگران اثر می گذارد.

این یعنی شما هیچ وقت نمی توانید فقط یکی از آنها را در نظر بگیرید بلکه باید دو وجه دیگر را هم به یاد داشته باشید.

3مثال برای یادگیری مثلث نوردهی عکاسی دیجیتال:

بسیاری از مردم برای توضیح دادن رابطه ی بین ISO, دیافراگم و سرعت شاتر از مثال های مختلفی برای کمک به ما استفاده می کنند تا راحت تر به مفهومشان دست پیدا کنیم.

پنجره:

تصور کنید دوربین شما مانند پنجره ای است که درب های آن باز و بسته می شوند. دیافراگم اندازه ی پنجره است. اگر بزرگ باشد نور بیشتری وارد می شود واتاق نورگیرتر خواهد بود. سرعت شاتر, مدت زمانی است که درب های پنجره باز هستند و هرچه بیشتر باز بماند نور بیشتری وارد می شود.

حالا تصور کنید که شما داخل اتاق هستید و عینک آفتابی زده اید. چشمان شما نسبت به نوری که وارد می شود حساسیت نخواهند داشت.

راههای متعددی برای افزایش میزان نور اتاق وجود دارد. شما می توانید مدت زمان باز ماندن درب ها را افزایش دهید( کاهش سرعت شاتر ) یا اندازه ی پنجره را افزایش دهید ( افزایش دیافراگم ) یا عینک آفتابی تان را بردارید (بیشتر کردن ISO )

خب این مثال کاملی نبود اما فکر می کنم متوجه مطلب شدید.

حمام آفتاب:

شکل دیگری که اخیرا یکی از دوستانم درباره ی نوردهی دوربین دیجیتال با من در میان گذاشت تصور کردن یک حمام آفتاب بود. من همیشه برنزه شدن را دوست داشتم اما به خاطر داشتن پوستی حساس هیچ وقت موفق به انجامش نشدم. تمام چیزی که اتفاق می افتاد این بود که پوستم زیر آفتاب می سوخت.

نوع پوست شما مثل ISO است. برخی ها نسبت به دیگران پوست حساس تری دارند. سرعت شاتر در این مثال, مدت زمانی است که شما در معرض آفتاب قرار می گیرید. هرچه بیشتر زیر آفتاب باشید احتمال برنزه شدنتان بیشتر است.

البته آفتاب بیش از حد می تواند به معنای نوردهی بسیار شدید باشد.

دیافراگم مانند کرم ضد آفتابی که به پوست می زنید عمل می کند. ضد آفتاب به نسبت قدرت خود نور را در درجه های مختلف محدود می کند.

یک ضد افتاب قوی بزنید و شدت نفوذ نور تابنده به پوست را کاهش دهید و در نتیجه حتی فردی با پوست حساس می تواند مدت بیشتری زیر آفتاب بماند. ( یعنی دیافراگم و ISO را کاهش دهید و سرعت شاتر را کم کنید. ) همانطوری گفتم هیچکدام از مثال های بالا کامل نیستند اما عدم تفکیک سرعت شاتر, دیافراگم و ISO را بیان می کنند.

شیلنگ حیاط:

سومین مثالی که شنیدم, شیلنگ حیاط است که عرض شیلنگ مثل دیافراگم, طول آن مانند سرعت شاتر و فشار آب ( سرعت آب در قطر شیلنگ ) ISO در نظر گرفته می شود.

تسلط بر هنر نور دهی نیازمند تمرین های مکرر است و مانند تردستی به شکل های مختلف است. حتی عکاسان با تجربه نیز هرچه پیش می روند, روش های پیچیده تری به کار می گیرند.

به خاطر داشته باشید که تغییر در هرکدام از اصول نه تنها بر نوردهی تاثیر می گذارند بلکه هرکدامشان بر دیگری موثر است.

تغییر در دیافراگم, برعمق تصویر تاثیر گذار است. دست کاری ISO ذرات عکس را دگرگون می کند و تغییر سرعت شاتر بر چگونگی ثبت حرکات موثر است.

عالی ترین نکته درباره ی دوربین های دیجیتال این است که یک نمونه ی ایده آل برای یادگیری نوردهی هستند.

شما می توانید به تعداد دلخواه و به صورت رایگان عکس بگیرید و نه تنها از دو حالت خودکار و قابل تنظیم برخوردار هستند بلکه دارای حالت نیمه خودکار هم هستند. برای مثال با اولویت بندی دیافراگم یا شاتر شما قادر به تصمیم گیری هستید تا یک یا دو وجه از مثلث را انتخاب کنید و بقیه را به دوربین بسپارید.

ایزو دوربین چیست

چند وقت پیش یکی از دوستانم درباره ی ISO از من سوال کرد. می خواست بداند چطور می توان ISO را تنظیم کرد؟ آیا همیشه باید کمترین درجه ی ISO را انتخاب کرد؟ سوال بسیار خوبی بود اما می خواهم قبل از پاسخ به این سوال,راجع به مفهوم ISO برایتان توضیحاتی بدهم.

strong>ایزو دوربین چیست؟

ISO (یا ASA) در عکاسی نگاتیو, به میزان حساسیت فیلم به نور گفته می شود و بر اساس مقادیری که ممکن است روی بسته های نگاتیو دیده باشید (مثل 800,400,200,100,..) سنجیده می شود.

هرچه عدد کوچکتر باشد, میزان حساسیت نگاتیو به نور کمتراست و عکس شفاف تر به نظر می آید.

در عکاسی دیجیتال, ISO میزان حساسیت سنسور ها به نور را بیان می کند و همان قواعد عکاسی دیجیتال را دارد.

( هرچه عدد کوچک تر باشد, حساسیت به نور کمتر و شفافیت عکس بیشتر است.)

تنظیمات پیشرفته ی ISO معمولا برای سرعت بیشتر شاتر در شرایط بسیار کم نور انجام می شود. برای مثال زمانی که می خواهید از ورزش هایی که داخل سالن و در نور کم (نسبت به فضای باز) انجام می شود, عکس بگیرید و آنها را ثابت نشان دهید, نیاز به تنظیمات خاص ISO دارید.

لازم است بدانید که با درجات بالای ISO تصاویر نویزداری خواهید داشت. اجازه بدهید با یک مثال بیشتر برایتان توضیح بدهم:

عکس سمت چپ با 100 ISO و عکس سمت راست با 3200 ISO گرفته شده است.

عکس سمت چپ شکلی طبیعی و ظاهری خوش فرم را نشان می دهد. ( نویز کمتری دارد. )

بسیاری از افراد ترجیح می دهند دوربین را روی حالت اتوماتیک قرار دهند تا خودش تنظیمات ISO را متناسب با سوژه انجام دهد. ( حالت اتوماتیک سعی می کند کمترین درجه ی ISO را انتخاب کند. ) اما بیشتر دوربین ها اجازه ی تنظیم ISO را به شما می دهند.

هنگامی که شما درجه ی ISO را تغییر می دهید, می بینید که تنظیم دوباره ی سرعت شاتر و دیافراگم ضروری است.

مثلا اگر درجه ی ISO را از 100 به 400 تغییر دهید, باید سرعت شاتر را افزایش دهید و دیافراگم را کم کنید.

سوالاتی که باید هنگام تنظیم ISO از خودتان بپرسید:

نور: آیا نور کافی وجود دارد؟

شفافیت: تصویری نویز دار می خواهم یا شفاف؟

سه پایه: نیاز به سه پایه دارم یا نه؟

تحرک: سوژه ی من متحرک است یا ساکن؟

مثلا اگر نور کافی وجود دارد, می خواهم کمی نویز داشته باشد, از سه پایه استفاده می کنم و سوژه ام ثابت است, باید از درجه ISO کمتری استفاده کنم. یادتان باشد که با افزایش ISO نویز بیشتری خواهید داشت.

شرایطی که ممکن است نیاز به درجات بالای ISO باشد, عبارتند از:

ورزش هایی که در فضای بسته انجام می شوند: که ممکن است سوژه سریع حرکت کند و نور کافی وجود نداشته باشد.

کنسرت ها: فضا کم نور است و امکان استفاده از فلاش هم وجود ندارد.

نمایشگاه ها : برخی از نمایشگاه ها استفاده از فلاش را ممنوع کرده اند با این که فضای داخلی آنها نور کافی ندارد.

جشن تولد ها: فوت کردن شمع در یک اتاق تاریک حس خاصی به عکس می دهد که ممکن است با نور فلاش از بین برود. درجه ی بیشتر ISO می تواند در ثبت چنین صحنه ای به شما کمک کند.

ISO یکی از بخش های بسیار مهم عکاسی دیجیتال است که یادگیری آن می تواند بر تسلط شما روی دوربین بسیار موثر باشد.

اصول اولیه نوردهی در عکاسی