اگر در حال بررسی مجوز انتقال فناوری هستید که هنوز ثبت نشده ، بهتر است قرارداد محرمانه (CDA) یا قرارداد عدم افشا منعقد شود. قرداد محرمانگی، CDA به شما امکان می‌دهد نسخه هایی از ادعاهای ارسال شده تقاضانامه اختراع و یا از آن مهمتر دیگر دانش محرمانه مربوط به محققان را ، دریافت کنید.
در ازای دسترسی به ادعاها و سایر اطلاعات محرمانه محققان، توافق نامه عدم افشا یا محرمانگی بیان می‌کند که طرفین موافقت می‌کنند که اطلاعاتی را که در حوزه عمومی نیست، محرمانه نگه داشته و علاوه بر آن از اطلاعات محرمانه بدون دریافت مجوز استفاده نکنند. در انعقاد قرارداد عدم افشا، اصولا هزینه و مبلغی رد و بدل نمی شود.
اختراعات ثبت شده محرمانه نیستند. دانشگاه می تواند این اطلاعات را به درخواست متقاضی و بدون عقد قرارداد محرمانگی، ارائه دهد.
اصولا دانشگاه ها باید نیاز حامیان صنعت را برای محافظت از محرمانه بودن اطلاعات شان تشخیص داده و در این زمینه اقداماتی انجام دهد. هنگامی که یک شرکت بیرونی و حامی مادی پژوهش، اطلاعات اختصاصی را در اختیار محقق قرار می دهد، این اطلاعات باید محرمانه تلقی شود. ممکن است به شرکت های بیرونی، 30 روز فرصت داده شود تا مقالات و مطالب پیشنهادی را بررسی کنند و در صورت نیاز برای حفاظت و ثبت مالکیت فکری این مدت تا 90 روز تمدید می شود.
قرارداد انتقال فناوری به شما این امکان را می دهد که از حقوق دانشگاه تحت مالکیت معنوی برای یک فناوری استفاده کنید تا آن فناوری را برای تجاری سازی توسعه دهید. قراردادهای مجوز معمولاً شامل موارد زیر است:
هزینه مجوز(License Fee): این هزینه پس از امضای قرارداد مجوز پرداخت می شود. مقدار کارمزد بستگی به ارزش بازار فناوری و سایر ملاحظات مانند بلوغ فناوری دارد.
هزینه های ثبت اختراعPatent Expensesاین هزینه ها منعکس کننده هزینه هایی است که برای ثبت و محافظت از پتنت فناوری متحمل می شود. اگر به دنبال ثبت برون مرزی اختراعات برای فناوری مورد نظر باشید، ممکن است هزینه ها برای انجام این موضوع بیشتر باشد.
دوره توسعه: زمانی را که فناوری نیاز به توسعه تا حد مطلوب دارد دوره توسعه نامیده می شود، د ر نتیجه در قراردادهای انتقال فناوری دانشگاهی، اغلب دوره توسعه را پیش بینی می کنند. این بدان معنی است که قبل از نهایی شدن قرارداد مجوز، دارنده مجوز باید یک برنامه مختصر و چکیده در مورد توسعه فناوری ارائه دهد. پس از آن، گزارش توسعه دوسالانه نیز مورد نیاز است. این گزارش‌ها به مستندسازی این نکته کمک می‌کنند که توسعه فعال فناوری در حال انجام است، که الزامی برای صدور مجوز تحقیقات با بودجه دولتی است. در پروژه هایی با جدول زمانی طولانی توسعه، مانند داروها، نقاط عطف و یا بزنگاه های پیشرفت، ممکن است همراه با پرداخت های نقطه عطف مناسب مشخص و تعیین شود. این موارد به کاهش هزینه‌های مجوز اولیه در پروژه‌های پرخطر کمک می‌کند، زیرا این پرداخت‌های نقطه عطف تنها در صورتی انجام می‌شوند که توسعه با موفقیت ادامه یابد.
حق امتیاز: هزینه ها و ومبالغ حق امتیاز، زمانی پرداخت می شود که روش ها یا محصولاتی که از فناوری استفاده می کنند فروخته می شوند. این مبالغ بسته به شرایط، ممکن است بر اساس درصدی از فروش سالانه یا کارمزد به ازای هر واحد محاسبه شود.
حداقل حق امتیاز: در پایان دوره توسعه، در صورت انتقال فناوری، دانشگاه ها هر سال حداقل حق امتیازی را انتظار دارد. این مقدار،در مقایسه با حق امتیاز مورد انتظار، نسبتاً پایین تعیین می شود. حق امتیازهای به دست آمده در واقع حداقلی بوده و برای تشویق ادامه بازاریابی فعال فناوری طراحی شده اند.
حداقل حق امتیاز پرداختی (MRP) که به عنوان حداقل حق امتیاز تضمین شده سالانه نیز شناخته می شود، پرداختی است که به طور دوره ای توسط دارنده مجوز به مجوز دهنده بدون توجه به موفقیت فروش محصول ( اغلب به صورت سالانه) انجام می شود.
این نوع توافق نامه به شرکت ها و گیرنده های فناوری از دانشگاه ها این حق را می دهد که فناوری مورد نظر را برای مدتی بررسی کند تا از کاربردی بودن و ارزش آن مطمئن شود. در طول دوره مشخص شده در توافق نامه اختیار، صاحب فناوری موافقت می کند که در دسترس بودن اطلاعات و مجوز را برای شرکتی که این فناوری را بررسی می کند، باز نگه دارد. در اکثر موارد برای این دسترسی هزینه ای دریافت می شود.
این نوع از قراردادها اجازه می دهد تا مواد بیولوژیکی و نمونه های مشابه متعلق به یک دانشگاه یا دانشکده به محققان سایر دانشگاه ها یا شرکت ها منتقل شود. به بیان دیگر، قراردادهای انتقال مواد (MTAs) اسناد قراردادی هستند که برای دستیابی به مواد بیولوژیکی و تحقیقاتی مختلف توسط صنایع غیرانتفاعی، دولتی و خصوصی استفاده می‌شوند. مواد ممکن است شامل رده های سلولی، پلاسمیدها، نوکلئوتیدها، پروتئین ها، حیوانات تراریخته، گونه های گیاهی، باکتری ها، مواد دارویی و سایر مواد شیمیایی یا حتی پایگاه داده ها باشد.
قراردادهای ویژه ای که بین یک موسسه تحقیقاتی و سایر دانشگاه ها، آزمایشگاه های ملی، بنیادهای غیرانتفاعی و صنعت منعقد می شوند قراردادهای بین موسسه ای هستند. این توافقنامه ها، جزئیاتی را در مورد این که کدام مؤسسه در بازاریابی یک فناوری، رهبر و مدیر است، چگونه درآمدها باید بین مؤسسات تقسیم شود و چگونه هزینه های ثبت اختراع بین مؤسسات نسبت داده می شود، روشن می سازند.
