همان طور که گفته شد استارت آپ ها اغلب متکی به گروه های سرمایه گذار هستند. به دست آوردن سرمایه در استارتاپ ها وابسته به شفاف سازی روند پروژه و نحوه ارزش گذاری آن از سمت سرمایه گذار می باشد. استارت آپ ها باید تمام مسیر خود در راه رسیدن به هدفشان را به روشنی بیان کنند و راه های افزایش سرمایه را به خوبی ارائه دهند تا سرمایه گذار را مجاب به صرف هزینه نمایند.
در مقابل، کسب و کار های کوچک نیاز ندارند که به این دقت مسیر درآمد خود را مشخص کنند و دلیل آن هم فقدان سرمایه گذاران بزرگ در مقایسه با آنچه برای استارت آپ ها اتفاق می افتد می باشد. بیشتر سرمایه این نوع کار ها از طریق قرض های بانکی و از این دست وام ها تامین می شود. از آنجا که کارهای کوچک برنامه ای برای توسعه خود، آن چنان که در استارتاپ ها اتفاق می افتد، ندارند نیاز به سرمایه گذاری های اضافی در آن ها مشاهده نمی شود. از این رو مدیریت مالی در استارت آپ ها و کسب و کارهای کوچک کاملا متفاوت است.
تامین منابع مالی مطمئن برای استارتاپ ها به دلیل تعداد زیاد آن ها و رقابت شدیدشان به منظور جذب سرمایه بسیار دشوار تر است و این امر دلیل اصلی آن اسن که چرا استارت آپ ها میزان رشد متفاوتی را تجربه می کنند.
استارتاپ ها نیاز شدیدی به رشد سریع دارند. این یک قانون اساسی برای آن ها محسوب می شود. در هر مرحله از رشد استارتاپ، سرمایه بیشتری نیاز است تا کار وارد مرحله بعدی شود. شخصی که مدیریت یک استارت آپ را بر عهده دارد باید برنامه مدونی برای افزایش نرخ رشد کار داشته باشد. به همین دلیل است که تعداد کاربران برای استارتاپ ها بسیار مهم است پون آن ها را آگاه می کند که به چه میزان از بازار هدفشان دست یافته اند و چطور می توانند این بازار را گسترش دهند.
سودآوری در این بخش لزوما به اندازه رشد اهمیت ندارد، چون استارت آپ ها به بازپرداخت سرمایه به آن شکلی که برای وام های کسب و کارهای دیگر لازم است نیاز ندارد. برای مثال، فیس بوک و توییتر تا مدت ها سود مالی ای کسب نکردند و این امر تا زمان شناخته شدن آن ها ادامه داشت. در مدیریت استارتاپ، برنامه ریزی برای رشد نقش ویژه ای دارد.
کسب و کارهای کوچک نیز رشد می کنند، اما رشد آن ها محافظه کارانه بوده و به صورت افزایش میزان اعتماد و افزایش درآمد در طولانی مدت بروز می کند. بر خلاف استارتاپ ها، کسب و کارهای کوچک نیاز دارند که هزینه ها را پایین نگه دارند چون به اندازه استارت آپ ها برای مراحل مختلفشان سرمایه ندارند و باید وام هایشان را پرداخت کنند.
آنچه گفته شد به این معناست که استارتاپ ها فعالیت های اقتصادی مبتنی بر رشد و توسعه هستند.
ایده استارتاپ ها غالبا به این دلیل شکل می گیرند که بنیان گذارانشان نیاز به تولید چیز جدیدی را احساس می کنند. این چیز جدید می تواند یک محصول جدید، یک سرویس جدید و یا یک روش جدید برای بازاریابی باشد. این بدان معناست که میزان موفقیت کار به تولید آن از هیچ بستگی دارد! که ریسک موفقیت در استارتاپ ها را در مقایسه با سایر کسب و کارها به طرز چشمگیری افزایش می دهد.
کسب و کارهای کوچک نیز ریسک هایی را تقبل می کنند، اما نوع این خطرات کاملا با آنچه در استارتاپ ها اتفاق می افتد متفاوت است. اکثر صاحبان کارهای کوچک چیز جدیدی تولید نمی کنند. کار آنان، با توجه به موارد مشابه پیشین، نیاز به اثبات چیزی ندارد.
از آنجا که کسب و کارهای کوچک منحصرا روی رشد تمرکز نمی کنند، بازه زمانی مورد نیاز برای موفقیت آنان غالبا طولانی تر است. کار های کوچک می توانند آهسته تر در مسیر رسیدن به اهدافشان گام بردارند، اما این امکان برای استارت آپ ها وجود ندارد. چون چالش های پیش رو در استارتاپ ها و کسب و کارها متفاوت است، مدیریت آن ها نیز با یکدیگر تفاوت دارد.
منبع:
