در ابتدا باید به تعریفی کوتاه از استارتاپ ها و کسب و کار های سنتی بپردازیم؛
استارتاپ ها نوعی از کسب و کار ها هستند که طبق تعریف پیدایش، استارت آپ ،کسب و کاری مقیاس پذیر است که با خلق ایده ای در جهت رفع نیازی از افراد جامعه راه اندازی می شود. امروزه این نوع کسب و کار ها طرفدار زیادی دارند و هر فردی که ایده های ناب داشته باشد می تواند با راه اندازی یک استارتاپ کسب و کار خود را داشته باشد.
در این نوع از کسب و کار ها، کالا ها به صورت دستی و حضوری یا اصطلاحا فیس تو فیس مبادله می شود و فروشنده با خریدار تعامل مستقیم دارد. در واقع بسیاری از ما روزانه با چندین کسب و کار سنتی سر و کار داریم و نیاز های خود را براورده می کنیم.
– استارتاپ ها تفاوت عمده ای که نسبت به کسب و کارهای رایج دارند در خلاقیت و نوآوری خلاصه می شود که روح اصلی استارتاپ ها را در برمی گیرد. کسب و کارها با هدف بوجود آوردن یک درآمد کم ولی قابل اطمینان که ریسک و خطر پذیری کمتری دارد شکل می گیرند این کسب و کار ها با توجه به نمونه های فراوانی که موجود هست طرح بیزینس خود را پایه گذاری می کنند.
– در استارتاپ ها هدف تنها در کسب درآمد و پول خلاصه نمی شود بلکه استارتاپ ها عمدتا با هدف راه کار های خلاقانه به دنبال رفع یک مشکل یا ساده تر کردن یک مسئله پایه گذاری می شوند که مسلما اگر به نتیجه ی اثربخش برسد به سود دهی برتری نسبت به کسب و کارها نیز خواهد رسید. بنابراین استارتاپ ها باید یک ایده جدید داشته باشند یا نمونه ای بهتر از مدل های مشابه قبلی را ارائه کنند.
– استارتاپ ها به طور ایده آل گرایانه ای به دنبال تغییر هستند و می خواهند تحولی را به دنبال ایده و نوآوری خود وجود بیاورد. ولی در کنار همه این ها استارتاپ ها در ذات خود ریسک پذیری بالایی دارند زیرا ممکن است نتوان با این محصول یا خدمت جدیدی که ارائه شده مشتری ها را به سمت استارتاپ بوجود آمده جذب کرد.
– کسب و کارهای رایج معمولا با ضریب اطمینان بالایی شکل می گیرند به طوری که بعد از مدت زمان تقریبا پیش بینی شده و کوتاهی به سود دهی می رسند ولی بحث استارتاپ ها در این زمینه کاملا متفاوت است. زیرا تا عملی شدن ایده استارتاپ و تجاری کردن آن زمان و هزینه و ریسک بالایی لازم است و ممکن است تا مدت ها درآمد حاصل از آن اندک یا حتی صفر باشد ولی بعد از رسیدن به مرحله تجاری و جذب مخاطبان به این دلیل که ایده و راه حل جدیدی را به همراه خود دارد می تواند با سرعت زیادی رشد کند و درآمد چشمگیری را داشته باشد.
– طبق بررسی پیدایش ، کسب و کار های معمولی یک بخش محدودی از مخاطبان و مشتریان را ممکن است به عنوان هدف خود در نظر بگیرند و رشد خود را محدود به رسیدن به آن هدف کنند ولی در استارتاپ ها حدی برای رشد وجود ندارد و تا هر حدی امکان گسترش آن وجود دارد. بنابراین نرخ رشد متفاوتی دارند.
– استارتاپ ها می توانند به کمک اینترنت، فضاهای مجازی و شبکه های اجتماعی به رسد سریعی دست یابند. اما نباید اشتباه برداشت شود! هرکسب و کاری که در آن از تکنولوژی هایی نظیر وبسایت ها و اپلیکیشن ها و سایر خدمات موجود در فضا های مجازی استفاده می شود لزوما یک استارتاپ تلقی نمی شوند.
– در اکثر استارتاپ ها چون از اینترنت برای گسترده و تجاری کردن ایده خود استفاده می کنند می توان گفت که کنترل و مدیریت افزایش مخاطبان و مشتریان با چالش کمتری نسبت به کسب و کارهای معمول دارد. به طوری که افزایش مشتری لزوما منجر به افزایش نیرو در تیم استارتاپ نمی شود و همین مسئله به رشد سریع تر یک استارتاپ کمک شایانی خواهد کرد. البته این موضوع مورد علاقه سرمایه گذاران نیز می باشد و می تواند به جذب سرمایه گذار کمک نماید.
البته باید توجه داشت که تمامی استارتاپ ها لزوما این قابلیت را ندارند ولی چون اکثر آنها در بستر اینترنت فعالیت می کنند می توان این حسن را برای استارتاپ ها در نظر گرفت. در این قابلیت ممکن است اندکی هزینه ها افزایش یابد ولی در برابر رشد چندین برابری مشتریان ناچیز تلقی می شود.
برای مثال تیم استارتاپ شرکت اسنپ برای هزار مشتری ممکن است همان میزان کارمند و منابع نیاز داشته باشد که برای ده هزار مشتری نیاز دارد. بنابراین هیچ محدودیت مکانی و زمانی نمی تواند جلوی رشد استارتاپ ها را بگیرد و می تواند هم زمان به تعداد زیادی از افراد و مکان های متفاوت خدمات خود را ارائه نماید.
– همچنین یک استارتاپ نیاز به جذب سرمایه گذارانی را دارد که قدرت ریسک و خطرپذیری بالایی داشته باشند. زیرا یک کسب و کار معمول را می توان با کمک خانواده و اطرافیان و وام های بانکی راه انداخت و با رسیدن به سود دهی کم کم آن را رشد و گسترش داد ولی یک استارتاپ همانطور که گفته شد ممکن است تا مدت ها ضرردهی داشته باشد تا به موفقیت برسد و به دنیای تجاری راه پیدا کند.
به همین دلیل سرمایه گذاران اندکی وجود دارند که حاضر به انجام چنین ریسکی باشند. به دلیل اینکه هر سرمایه گذاری به دنبال بازگشت سرمایه خود و سود می باشد فشار زیادی به استارتاپ ها برای موفقیت وارد می شود.
استارتاپ ها با توجه به این که در چه حیطه ای وارد می شوند به چند دسته تقسیم بندی می شوند؛
– دسته اول استارتاپ هایی هستند که با هدف بهبود یک محصول یا یک سرویس وارد بازار می شوند و رقبایی دارند که می توانند با ارائه خدمات بهتر و قیمت کمتر بازار را به سمت خود جذب کنند در این دسته میزان سرمایه مورد نیاز برای راه اندازی کار تا مرحله سود دهی تقریبا قابل پیش بینی و برآورد می باشد (مانند شرکت های ارائه خدمات حمل نقل از جمله تپسی، ماکسیم، دینگ و…).
– دسته دوم از استارتاپ ها با ایده نوآورانه ای وارد کار می شوند و برای رشد و شکوفایی نیاز به سرمایه گذاری های پر ریسکی دارند زیرا ممکن که بار ها با مشکل و شکست روبرو شوند ولی در صورت موفقیت می توانند به صورت نمایی رشد کنند و کسب درآمدی نجومی راه به همراه داشته باشند.
بنابراین استارتاپ ها با توجه به ماهیت منحصربه فردی که دارند سیستم مدیریتی، بازرگانی و استراتژی های متفاوتی را نسبت به کسب و کار های رایج و یا حتی شرکت های بزرگ دارند. پس باید توجه داشت که مدیریت کسب و کار با استارتاپ ممکن است کاملا متفاوت باشد و راه کارهای مورد استفاده برای مدیریت کسب و کار برای یک استارتاپ حتی مخرب باشد.
استارتاپ ها می توانند با هدف خود یک روش سودمند برای بهبود وضع و مشکلات اقتصادی که اکثر افراد جامعه با آن درگیر هستند، به همراه بیاورند.
در پایان
با توجه به تمامی مطالب بالا و مقایسه هایی که بین استارتاپ ها و کسب و کار های رایج صورت گرفت می توان برتری و مزیت راه اندازی یک استارتاپ را نسبت به کسب و کارهای رایج درک کرد البته به شرط داشتن محصول جدید یا ایده خلاقانه و یا تلاش برای بهبود وضع موجود! موفقیت در استارتاپ تضمین شده نیست و اتفاقا در مقایسه با سایر مشاغل ریسک بیشتری دارد اما این ریسک ارزشش را دارد!
پس می توان با داشتن ایده های نوآورانه و پر سود سهم زیادی از بازار مربوط به استارتاپ را آن خود کرد.
منبع:
