ما انسانها موجودات بسیار شکننده ای هستیم. اگه خودمون رو با بقیه حیوانات مقایسه کنیم میبینیم که نه ما قدرتمندترین جثه رو داریم و نه سریعترینیم، نه پوستمون کلفته، نه پرواز میکنیم و نه توی آب شناگرای خوبی هستیم. مزیت آشکارمون مغزمونه که توی دوره ی تکامل پیشرفت کرده.
البته اگه عمر کره زمین و پیدایش حیات رو نسبت به عمر خودمون مقایسه کنیم میفهمیم که ما توی مراحل ابتدایی تکامل مغزمون هستیم.
ما موجوداتی هستیم تازه به دوران رسیده! موجوداتی سرگردان که تازه داریم با قدرت ادراکمون کنار میایم. به خاطر همین خیلی از استدلال های ما هنوز خام و خیلی از کارهامون هنوز ابتدایین. کم نیستن آدمای عجیبی که به واسطه عصر ارتباطات اونا رو میشناسیم و کارهایی میکنن و حرفایی میزنن که به عقلشون شک میکنیم. درسته اونا آدمای استثنایی هستن اما همین قضیه توی آدمای معمولی تر با غلظت کمتر هم وجود داره.
همین که هنوز دین به این شدت وجود داره. خیلی از نظام ها و سیستم ها و جنگ ها و سیاست ها و حتی سبک زندگی رایج مردم... همه نشونه های اینن که ما تازه اول یه جاده ی طولانی هستیم.
هیچ کدوم از ما انسان ها نمیدونیم دقیقا داریم چیکار میکنیم. هرکی طبق بهترین حدسش از حقیقت زندگی میکنه. ما حدس میزنیم تصمیمی که میگیریم طبق تجربه ها و شنیده ها و دیده هامون بهترین تصمیمیه که گرفتیم.
حدس میزنیم فلان کار بهترین کاریه که انتخاب کردیم. حدس میزنیم فلان کس، بهترین کسیه که میتونستیم باهاش زندگی کنیم. حدس میزنیم اگه توی اینستا فلان عکس یا فلان استوری رو بزاریم دیگران بهمون نگاه بهتری دارن. حتی راجع به سبک زندگیمون و حتی راجع به آدمای اطرافمون حدس میزنیم.
ما فقط طبق اطلاعات ناقصمون حدس میزیم و جالبه که اکثرا هم فکر میکنیم این حدسیاتمون درستن. دقیقا به خاطر همینه که بی شعور ها فکر میکنن خیلی هم با شعورن. بی شعورها اطلاعاتی که بهشون میرسه رو ناقص پردازش میکنن و راجع به حدسی که میزنن زیادی مطمئنن.
غیر از این ما هنوز اون قدر، از به اصلاح خوی حیوانیمون فاصله نگرفتیم. ما برده ی احساسات و غرایز خودمون هستیم. ما خیلی بیش تر از چیزی که خودمون متوجه ایم، برده ی بیولوژی و ناخودآگاهمونیم. به حدی که شاید اصلا خودآگاهی به اون معنی که فکر میکنیم وجود نداشته باشه.
خلاصه که ما انسان های به شدت شکننده و ناقصی هستیم که طبق اطلاعات ناقصی که داریم با مغز ناقص خودمون توی توهمات خودمون زندگی میکنیم! توهم دونستن. توهم درست بودن. و حتی توهم اختیار داشتن. توهماتی که بیشتر جنبه ی دفاعی دارن. به خاطر همین انتظار همیشه درست بودن و کامل بودن از بقیه، و حتی درست قضاوت شدن و تایید شدن، رو نباید داشت. توی همچین زمانی آزادی با ارزش تره و هرکس بهتره خود خودش باشه.
