یکی از دلیل هایی که واسه تلاش کردن و بدست آوردن اون چیزی که می خوایم وجود داره و کمتر راجع بهش شنیدم اینه که وقتی به جایی که میخوایم میرسیم کیفیت آدمایی که دور و برمون وجود دارن هم تغییر میکنه. و این چیز خیلی مهمیه چون ما موجودات به شدّت اجتماعی ای هستیم و وقتی کنار بقیه هستیم احساس میکنیم زندگیمون معنا داره. این معنا با کیفیت آدمایی که کنارمون هستن تغییر میکنه.
فرق نداره تو چه سطحی هستیم اگه همیشه تو سطحی که هستیم بمونیم و پتانسیل هامونو اجرا نکنیم با آدمای توی همون سطحِ کمتر از پتانسیل هامون روبرو می شیم. آدم هایی وارد زندگیمون میشن که یا بازنده هایی هستن که تو سطح خودشون نیستن و یا آدمایی که بهترین سطح هاشون، سطحِ پایینِ ماس. مجبوریم با کسایی سر و کله بزنیم که دیدشون به دنیا با ما خیلی فرق داره. مجبوریم با مسائلی دست و پنجه نرم کنیم که مربوط به ما نیست. اینجوریه که کیفیت زندگی خودمون هم پایین میاد و فک میکنیم دنیا پر از آدمای مزخرفه که هیچی از زندگی سرشون نمیشه و ارزش هاشون کاملا با ارزش های ما متضاده. و چه بسا چیزی که اونا بهش افتخار میکنن، واسه ما کاملا بی ارزش و پیش پا افتادس.
و اما اگه تلاش کنیم و سطح خودمونو بالا ببریم، با آدمایی روبرو میشیم که ارزش هاشون با ارزش های ما مشترکه. کسایی که واسه خواسته هاشون تلاش کردن و یا حتی، سطح بالای ما سطح پایین اوناس - که همین باعث رشد بیشترمون میشه. با مسائلی دست و پنجه نرم می کنیم که ازشون لذت میبریم. و در نهایت، کیفیت زندگیمون در کنارشون بهتر میشه و دنیا رو جای بهتری می بینیم و آرامش و رضایت بیشتری از زندگی داریم.
شاید الان یکی از اصلی ترین چیزهایی که بهم انگیزه میده همین باشه.
