آخرین باری که روباه دیدم، بامداد مرداد در ساحل شمالی دریاچه چیتگر بود، و پیشترش دوبار در ماه رمضان امسال(۹۸)،
یکی،نزدیک سحر در کوچه ای منتهی به بولینگ عبدو، درفاصله ی ۱۰متری ،که به سیگارم نظاره میکرد، وچند روز پیشترش در وسط شهر!!!، تقاطع جمهوری و اسکندری روبروی طباخی معروف آنجا ایستاده و نگرنده با چشمانی باهوش و رفتاری مراقب.
پیشتر ها هم در شهرک صدرا در غرب تهران که بارها اهالی آنجا هم دیده بودندش و معروف به روباه شهرک بود.
جدای از افسانه ها و متل ومثل ها که درباره رویت روباه و خوش یمنی و شانس واقبال واز این دست نقل است، اعتراف میکنم که این باهوشک های کوچک با رفتار محافظه کارانه شان احساس همدلی و همذات پنداری ام را تحریک کرده اند،
حضور وتکرار دیدار ،والگوی زیست شبانه شان در اقلیمی که بدست انسانهای توسعه طلب و آفریده هایش هرچه بیشتر تصرف شده، ناگزیرشان کرده به فرار و یا حضور محافظه کارانه وزیست شبانه در همان قلمرو، یا حتی پیشروی به قلب قلمرو،
ناگزیری مشابهی که در رفتار برخی از انسانهای ساکن اقلیمهای شهری مشاهده میشود.
ناتوانی در تطبیق با خوی تصرف کننده ی همسایگان جدید، وناگزیری از مهاجرت به ابعاد نامسکون آن همسایگان، و حتی سرزدن های شبانه به متصرفات روزانه ی ایشان،
روباهک های شبهای تهران، برایم نماد مردمانی آشنا در شهرها هستند، جوان‌هایی که احساس خود آگاه زندگی دارند ولی فرصت عادلانه یا بهره مندی شایان وشایسته ای در روز ها را ندارند و به پوشانندگی شبها پناه میبرند،
روباهک های شبهای تهران، برایم نماد مردمانی آشنا در شهرها هستند،
زنان ومردانی از همه طبقات، کارگران، دانش جویان،کارمندان،
دانش آموزان، آزاد کاران، که در یک موضوع اشتراک دارند:«شان وحق حیات نادیده»
و بدینسان روباهک های باهوش شب زیست شهری را نماد «مردمان مطالبه گر تحدید شده» می نامم.
گمانم تحدید بیش از پیش آنها ، احساس «تهدید» هم برایشان خواهد آفرید و حتما سرنوشت هایی از جنس، گریز، مرگ، ویا تهاجم را از تقابل آتی پیش بینی می کنم.
#روباه_شب_شهر
#روباه_شب_تهران
#روباهکان_شب_شهر
#روباه_شب_تهران
#زیست_بوم
#محیط_زیست
