غدیر است، روز اکمال دین، روزی که انسان راه خود را بعد از محمد شناخت راهی که تلاش های زیادی شد که به بیراهه کشیده شود ولی حق طلبان مسیر را می‌بینند. امروز جهان آقایی جدید بر مسند قدرت دید. فرمانده ای دلیر و بی باک که در هر گام برترین را برمی‌گزید و هرگز زیر بار زور و سماجت و کج‌روی اهل مدینه نمی‌رفت.
او نماد صبر در برابر نا ملایمتی است. همسر عزیز تر از جانش را در مقابل چشمانش سیلی زندند و بخاطر مصالح دین دم نزد. ۲۵ سال آزگار حقش بر حکومت را زیر پا گذاشتند ولی قیام نکرد. کسی که یل عرب بود و در جنگ های مسلمین در کنار پیامبر میدان داری می‌کرد.
حال که در یک ظهر تابستانی زیر نسیم خنک در صلح و آرامش نشستیم باید ببینیم که راه و یاد علی چطور بر زندگی ما باید اثر بگذارد. او چه پیامی برای من ۲۲ ساله دارد؟ نمی‌دانم از اخلاقش بگویم یا از اعمالش...
و امسال هم مثل هر سال دیگر میگذرد و ما به دنبال هدف از زیستن در راه علی هستیم هنوز به دنبال دستگیره ای برای دست گیر شدن.
امید اما پا برجاست باید راه و نگاه علی را خواند و با جان لمس کرد باید در راه علی شدن قدم برداشت تا شاید غدیر آینده بویی از شیعه علی برده باشیم. یعنی من ۲۲ ساله امروز شیعه علی ام؟ چه حرفا می‌زنید آقا... ما انسان سالم هم نیستیم چه برسد به صالح مردی که رهرو راه علیست.
پس تا سال آینده برنامه ما خواندن علی است... کجا علی بخوانیم خب معلوم است نهج‌البلاغه عزیز از علی است. علی تار و پود رفتارش را درش قرار داده تا انسانی مثل من که به دنبال دستاویز هست خود را نجات دهد.
این اولین نوشته من بود بر غدیر نوشته ای از یک ۲۲ ساله ی بی‌مایه که آنقدر در صفات و اعمال علی مجذوب است که نمی‌تواند خود را انسان بپندارد.
