گاهی ما خودمون هستیم که بیشترین رنج رو به خودمون متحمل می کنیم. من از اون دسته آدمایی هستم که با اتفاق افتادن کوچکترین مشکل یا موضوعی سریع به خودم رجوع می کنم و می پرسم اشتباه من کجا بود؟
از اینجا به بعدش اذیت کننده میشه، چون که بعد از بررسی اشتباهی که از نظر خودم داشتم تمام ذهن و فکرم درگیر این میشه که چرا این اشتباه رو داشتم؟ چطور می تونم درستش کنم؟
فرایند تحلیل موضوع و فهمیدن اشتباه به اندازه کافی از ذهنم انرژی می گیره و شروع به سرزنش کردن بعدش، کاملا منو نابود میکنه و باتری مغز من رو به 0٪ می رسونه.
از اینجا به بعد تحمل کردن شروع میشه برای من و حس گم شدن و یه حس سردرگمی رو احساس می کنم.
چند وقت پیش با کتابی به اسم "انسان و انتخاب دشوار" نوشته دکتر علی صاحبی، آشنا شدم و شروع کردم به خوندنش و اینجا نقطه ای بود که انگار اتاق ذهن من روشن شد و تونستم وارد مسیری جدید بشم.
در این کتاب درباره سه جایگاهی (ناجی، قربانی، آزارگر) که ما در هنگام برخورد با مشکل یا تعارضی در زندگیمون انتخاب می کنیم رو توضیح میده.
من در حین خوندن کتاب متوجه شدم که جایگاهی که من در هنگام تعارض انتخاب می‌کنم، جایگاه "قربانی" است.
قسمتی از کتاب که علائم جایگاهی که من در اون قرار می‌گیرم: (قربانی گری)
بخش عمل:
- کندی رفتار
- انفعال
- متمرکز بر خود یا بیرون از خود
- تماشاگر یا مشاهده گر
- قضاوت و ارزیابی خود و دیگران
- تلاش برای یافتن راهی برای پرهیز از درد یا اجتناب از اتهام.
بخش فکر:
بخش احساس:
- غم
- آزردگی
-احساس جدا افتادگی
- بی کسی
- انزوا انجام دهند.
- هیچ حقی ندارم.
- در مقایسه با آنها من عددی نیستم.
- هیچ کس به من اهمیتی نمی‌دهد.
- خودگویی منفی
- سرزنش خود
بخش فیزیولوژی:
- نبض تند
-تنفس تند
-یا برعکس تنفس آهسته
لختی و سستی عضلات
بخش فیزیولوژی:
- نبض تند
- تنفس تند
- یا برعکس تنفس آهسته
- لختی و سستی عضلات
من فهمیدم من اغلب اوقات جایگاه قربانی رو انتخاب می‌کنم و بیشتر خستگی های ذهنی از سرزنش های خودم در ذهنم و گاها دیگران از این موضوع میاد.
و کم کم دارم می گیرم که چطور از این مثلث و جایگاه خارج بشم و وارد دایره توانمندی بشم. و این موضوع خیلی به من کمک میکنه.
