قراردادهای مشتقه در همه اشکال و اندازه ها وجود دارد. در این مقاله، ما توضیح خواهیم داد که قراردادهای آتی چیست، چگونه کار می کنند و چگونه با قراردادهای آتی پرپچوال تفاوت دارند.
مفهوم قراردادهای آتی را می توان به دنیای باستان ردیابی کرد که هزاران سال پیش توسط کد حمورابی ثبت شده است و بیان می کند که کالاها باید با قیمت توافقی در تاریخی در آینده بر اساس قرارداد کتبی با شاهدان حاضر تحویل داده شوند. به دلیل نیاز به محافظت در برابر عدم قطعیت، قراردادهای آتی بیمه ای را برای کشاورزان در صورت شکست محصول یا شرایط آب و هوایی نامناسب فراهم می کرد.
به سرعت به اوایل قرن هفدهم رسیدیم و اولین بورس آتی مدرن بورس برنج Dojima در اوزاکا، ژاپن بود که به دلالان اجازه داد تا قراردادهای آتی برنج را معامله کنند. خود برنج در آن زمان ها یک ارز بود و سامورایی ها حقوق خود را با این کالا دریافت می کردند.
بسیاری از قوانین و شیوه های ایجاد شده توسط بورس برنج Dojima توسط بازارهای مالی مدرن به ارث رسیده و بر مبادلات مدرن مانند بورس کالای شیکاگو (CME) تأثیر گذاشته است.
خود CME قراردادهای آتی را برای ارزهای دیجیتال، ابتدا برای بیت کوین از اواخر سال 2017 و سپس برای اتریوم از اوایل سال 2021 ارائه می دهد. با مروری کوتاه تاریخی از قراردادهای آتی خارج از مسیر، اجازه دهید توضیح دهیم که این مشتقات چه اهدافی را دنبال می کنند.
هدف قرارداد آتی این است که به معامله‌گران اجازه دهد کالا، دارایی یا اوراق بهادار خاصی را در تاریخ معینی در آینده با قیمت معین خریداری یا بفروشند. به عنوان مثال، قرارداد آتی CME برای ETH با انقضای سپتامبر به عنوان ETHU2، برای انقضای اکتبر ETHV2، برای انقضای نوامبر ETHX2 و غیره مشخص می شود.
در انقضای قرارداد آتی، خریدار موظف به خرید و دریافت دارایی پایه است، در حالی که فروشنده موظف به تهیه و تحویل دارایی پایه است . قراردادهای آتی برای انواع مختلفی از دارایی ها، مانند کالاها، شاخص های سهام، ارزها و حتی ارزهای دیجیتال در دسترس هستند.
قراردادهای آتی را می توان به صورت فیزیکی یا نقدی تسویه کرد. قراردادهای آتی با تسویه فیزیکی معمولاً توسط شرکت‌ها استفاده می‌شود تا بتوانند قیمت کالایی را که به عنوان ورودی تولید نیاز دارند، قفل کنند، در حالی که معامله‌گرانی که می‌خواهند سفته‌بازی کنند، می‌توانند از معاملات آتی تسویه نقدی استفاده کنند. هنگامی که این قراردادها بسته می شوند، معامله گران تفاوت بین قیمت اصلی معامله و قیمت معاملات پایانی را دریافت می کنند. برای اطمینان از انصاف، مکان‌های معاملاتی که قراردادهای آتی ارائه می‌کنند معمولاً از قیمت میانگین وزن‌دار زمانی برای تعیین قیمت در انقضا استفاده می‌کنند.
در اینجا مثالی از نحوه استفاده از قراردادهای آتی آورده شده است. فرض کنید یک کشاورز برنج می خواهد قیمت معینی را برای محصول خود قفل کند و از نوسانات احتمالی قیمت محافظت کند. فرض کنید قیمت فعلی برای 200 کیلو وزن برنج 17 دلار است و کشاورز قیمت حداقل 20 دلار را می خواهد تا از برداشت خود سود کند.
برای محافظت در برابر هر گونه شرایط پیش بینی نشده، مانند کاهش قیمت، کشاورز می تواند برخی از قراردادهای آتی را با قیمت 20 دلار با انقضای شش ماهه بفروشد. حتی اگر پس از شش ماه قیمت به 15 دلار کاهش یابد، کشاورز می تواند محصول خود را به قیمت 20 دلار به ازای هر 200 کیلو وزن بفروشد، زیرا خریدار قرارداد آتی موظف به خرید و تحویل برنج است.
در حالی که پوشش ریسک زمانی که قیمت ثابت می ماند یا کاهش می یابد به نفع کشاورز است، زمانی که قیمت بالاتر از قیمت تعیین شده در قرارداد آتی افزایش یابد، ضرر کمی متحمل می شود.
از آنجایی که در مورد قیمت لحظه ای در زمان انقضا برای قراردادهای آتی مختلف تردید وجود دارد (یعنی هیچ کس به طور قطع نمی داند که قیمت نقدی در شش ماه پس از انقضای قرارداد آتی چقدر خواهد بود)، معاملات آتی اغلب می توانند با تخفیف یا حق بیمه دائمی معامله شوند. که به عنوان پایه شناخته می شود. معمولاً به صورت درصد سالانه نقل قول می شود، این مبنای وجود دارد زیرا یک مقدار زمانی مثبت یا منفی مرتبط با عدم اطمینان در مورد قیمت انقضا وجود دارد.
منحنی آتی قیمت انواع قراردادهای آتی را در ماه های مختلف در یک نقطه زمانی مشخص نشان می دهد و به عنوان ساختار اصطلاحی نیز شناخته می شود. منحنی آتی برای ETH که در زیر نشان داده شده است نشان می دهد که بازار تا پایان سپتامبر قیمتی در حدود 1570 دلار را پیش بینی می کند و ساختار مدت آن تا سال 2023 نسبتاً ثابت است، که نشان می دهد انتظارات برای نوسانات بسیار کم در ماه های آینده وجود دارد.
منبع : laevitas
دو اصطلاح مهم وجود دارد که باید بدانید که توضیح می‌دهند که معاملات آتی با تخفیف یا ممتاز برای لحظه‌ای قیمت‌ها انجام می‌شود:
عقب ماندگی: که به وضعیتی اشاره دارد که در آن قیمت فعلی دارایی پایه (یا قیمت اسپات) بالاتر از قیمت آتی است، که نشان می دهد انتظار کاهش قیمت نقدی در آینده به عنوان تاریخ انقضای قرارداد آتی وجود دارد. نزدیک می شود. هنگامی که عقب ماندگی وجود دارد، معامله گران می توانند با معامله short دارایی به قیمت فعلی و خرید آتی با قیمت پایین تر سود ببرند.
کنتانگو: که به وضعیت مخالف اشاره دارد، که در آن قیمت نقدی دارایی پایه کمتر از قیمت های معاملاتی در بازار آتی است، که نشان می دهد با نزدیک شدن به تاریخ انقضای قرارداد آتی، انتظار افزایش قیمت نقدی در آینده وجود دارد . هنگامی که کنتانگو وجود دارد، معامله گران می توانند از خرید دارایی با قیمت فعلی و فروش معاملات آتی با قیمت بالاتر سود ببرند.
قراردادهای آتی و دائمی در برخی از ویژگی ها مشترک هستند، مانند توانایی به دست آوردن اهرم و سودمندی از نظر پوشش ریسک یا سفته بازی. همچنین استراتژی‌های معاملاتی خنثی بازار مشابهی وجود دارد که می‌توانید از آنها برای کسب بازدهی با هر دوی این محصولات مشتقه استفاده کنید، به عنوان مثال، رویکرد نقدی و حمل در معاملات آتی بسیار شبیه به استراتژی‌های معاملاتی پایه با استفاده از ارزهای دائمی است.
اما دو تفاوت اساسی بین آینده و دائمی وجود دارد.
تفاوت اصلی بین قراردادهای آتی و دائمی در این است که اولی در تاریخ خاصی منقضی می شود، در حالی که دومی اصلاً منقضی نمی شود. این بدان معناست که هنگام معامله قراردادهای آتی، اگر می خواهید یک موقعیت را باز نگه دارید، ممکن است لازم باشد قراردادهای خود را لغو کنید.
طول عمر قرارداد آتی معمولاً یک ماه یا یک ربع است و قبل از انقضا، معامله‌گر باید بین بستن موقعیت، جابجایی موقعیت خود یا اجازه انقضای قرارداد یکی را انتخاب کند.
جابجایی شامل فروش یک قرارداد آتی است که به انقضای آن نزدیک می‌شود، سپس وارد کردن همان موقعیت در آینده‌ای طولانی‌تر با تاریخ انقضا دورتر است. نقدینگی ممکن است با نزدیک شدن به انقضا شروع به کاهش کند، بنابراین معامله گران باید قراردادهای خود را حداقل چند روز قبل از انقضا لغو کنند.
با این حال، همانطور که از نام آن پیداست، موقعیت‌های آتی دائمی به طور نامحدود باز می‌مانند تا زمانی که معامله‌گر تصمیم بگیرد آن را ببندد یا منحل شود. بنابراین هنگام معامله دائمی، لازم نیست نگران تاریخ انقضا باشید یا مجبور نباشید موقعیت لانگ یا فروش خود را دوباره ایجاد کنید.
در حالی که قراردادهای آتی تمایل دارند با قیمت لحظه ای دارایی پایه در زمان انقضا همگرا شوند، هیچ انقضایی برای دارایی های دائمی وجود ندارد، بنابراین نیاز به مکانیزمی برای حفظ قیمت قرارداد دائمی با قیمت دارایی مورد پیگیری وجود دارد. .
مکانیسم مورد استفاده برای دستیابی به این، نرخ تامین مالی است (که در معاملات آتی وجود ندارد)، که در آن پرداخت‌ها بین معامله‌گران در سمت لانگ و سمت کوتاه بر اساس تفاوت بین قیمت دائمی و قیمت نقدی رد و بدل می‌شود. از آنجایی که نرخ تامین مالی، قیمت دائمی را به قیمت دارایی پایه متصل می‌کند، بسیار شبیه به دارایی‌های معاملاتی نقطه‌ای است و هیچ ریسک آتی وجود ندارد.
بسته به اینکه در کدام سمت بازار هستید و نرخ سرمایه فعلی، معامله‌گرانی که از دائمی‌ها استفاده می‌کنند، یا پرداخت‌های سرمایه را دریافت می‌کنند یا باید آنها را با توجه به اندازه موقعیت خود بپردازند.
بسته به اینکه در کدام سمت بازار هستند، پرداخت های مالی ممکن است به هزینه اضافی برای معامله گران تبدیل شود. با این حال، می‌توانید هزینه‌های مالی نیز دریافت کنید، که ممکن است مکمل سود شما باشد. به عنوان مثال، اگر معامله‌گری طولانی باشد و نرخ سرمایه‌گذاری منفی باشد، اما قیمت بالا برود، موقعیت آنها برای او درآمد کسب می‌کند و همچنین از معامله‌گرانی که کوتاه‌مدت هستند، پرداخت‌هایی دریافت می‌کنند.
قراردادهای آتی و دائمی محصولات بسیار مشابهی هستند زیرا هر دو به معاملات اهرمی اجازه می دهند و هر دو قراردادهای مشتقه هستند که قیمت یک دارایی پایه را دنبال می کنند. با این حال، تفاوت بین آنها این است که دائمی‌ها هرگز منقضی نمی‌شوند و از نرخ تامین مالی برای ثابت ماندن با قیمت دارایی اساسی استفاده می‌شود، و این ابزار معاملاتی را بسیار ساده‌تر و بسیار شبیه‌تر به معاملات نقطه‌ای می‌کند.
با این حال، معاملات آتی شامل هیچ گونه پرداخت سرمایه ای نمی شود، که ممکن است برای معامله گرانی که می خواهند موقعیت های بزرگ را برای مدت طولانی ایجاد کنند، مناسب تر باشد، اما برای این صعود باید ریسک رو به جلو را بپذیرند. همچنین، نمی‌توانید یک موقعیت را در قراردادهای آتی تعیین کنید و فراموش کنید، زیرا ممکن است لازم باشد پس از نزدیک شدن به تاریخ انقضا، قراردادها را کنار بگذارید.
لینک ها :
