کمدی سیاه «مرگ استالین»، با لحن عجیب و مضحک‌اش، چیزی برای رنجاندن همه‌ی گروه‌ها از اسلاودوستان گرفته تا اسلاوهراسان، از پروفسورهای تاریخ گرفته تا افراد بی‌خبر و از نئواستالینیست‌ها گرفته تا آنتی‌استالینیست‌ها را در خود دارد. فیلمی پرجزییات که به طرز عجیب و غریبی لذتبخش است و توسط هجویه‌ساز سیاسی بریتانیایی، آرماندو یانوچی که بیشتر شهرتش را به عنوان خالق سریال «Veep» کسب کرده، ساخته شده است و به هجو یکی از بی‌رحم‌ترین حکومت‌ها در تاریخ بشر می‌پردازد.
«مرگ استالین» در همان نگاه نخست سرخوشانه‌تر و دیوانه‌وارتر از منبع اقتباسش -رمان مصور فرانسوی به همین نام نوشته‌ی فابین نوری و تیری رابین– به نظر می‌رسد. یانوچی یک گلاسکویی ایتالیایی‌تبار و پرورده‌ی مکتب آنتی‌فاشیسم (و تا حدی مکتب «اپرا بوفا») بوده است، اما حالا خود موفق به خلق و تکامل سبکی خاص از کمدی‌های شخصیت محور بریتانیایی شده که مبتنی بر نمایش صریح حماقت و پر از پرخاشگری و ترسی ملموس اند- چیزی شبیه به سبک برتولت برشت و نگاه تمسخرآمیزش به نازی‌ها (البته در لباس گانگسترهای شیکاگویی) در نمایشنامه‌ی «خیزش مقاومت‌پذیر آرتور اویی».
در فیلم، ژوزف استالین با بازی آدریان مک‌لافلین، یک شخصیت سادیستی سرخوش با لهجه‌ی لندنی است که یک شب میگساری سنگین در کنار پادوهایش را با این اعلان به پایان می‌‌رساند که «حالا وقت یه فیلم کابوییه! کی پایه است؟»، و البته که همه‌ی آن‌ها پایه هستند.
مولوتف، وزیر خارجه‌ی سالخورده‌ی استالین با بازی مایکل پیلین یک کهنه سرباز بولشویک و یک اصول‌گرای پرشور و واقعی است که در طول فیلم معجونی زهرآگین برایش تدارک دیده‌اند. مالنکوف (با بازی جفری تامبور) جانشین فرضی استالین، یک احمق ترسوست که معمولاً سوژه‌ی جوک‌هایی است که هیچوقت متوجه منظور آن‌ها نمی‌شود. بولگانین (با بازی پاول کاهیدی) وزیر دفاع سابق، یک ابله شیک‌پوش است. ژوکوف (با بازی جیسون ایساک) که بعدتر در فیلم حضوری دراماتیک پیدا می‌کند، یکی از فرماندهان جنگ جهانی دوم و یک کله‌شق متکبر است که کلاه نظامی بر سر می‌گذارد و پادوهای استالین را با لفظ «دخترها» خطاب می‌کند. فرزندانِ استالین یعنی سوتلانا (با بازی آندره‌آ رایزبورو) و واسیلی (با بازی روپرت فرند) نیز در قامت یک زن مریض هیستریک پارانویایی و یک مرد کودنِ مست در فیلم حضور دارند...
منبع: www.pettrichor.com
