در درون ما آدمیان ، موجودات درنده خویی زیست می کنند که پیش و بیش از هر چیز و هر کس درون خود ما را می خورند و ویران می کنند.
همه ما با آن ها آشنایی داریم ؛ احساساتی مانند حسد ، غرور ، شهوت ، غضب و خوی های بسیار دیگری از این قبیل. بزرگان میگویند که برای خلاصی از این درنده گان ، کافیست که به آن ها غذا ندهیم!
اگر جیره غذایی آن ها قطع شود ، طبیعتا پس از مدتی آنقدر فرتوت و نحیف می شوند که حال چشم باز کردن هم ندارند ، جه رسد به آزردن ما.
اما البته باید بدانیم که بسیاری از آنان ، هیچگاه به طور کامل از بین نرفته و فقط در وضعیتی بین مرگ و زندگی به یک حالت اغما و « استند بای » !! (standby) فرو رفته و مترصد رسیدن خوراکی مختصر ، حتی یک « خر مرده » می مانند .مولوی در کتاب بزرگ مثنوی معنوی حکایتی شنیدنی در این باب دارد.
پس همواره مراقب آنچه که می خوریم ، باشیم!
