کتاب قیدار نوشته رضا امیرخانی از نشر افق را در بحبوحه سال های دانشجویی ام خوانده بودم، اما بعد از این همه سال دوباره هوس خواندن آن را کردم. با اینکه در تمام این سال‌ها دیدگاهم نسبت به زندگی تغییر کرده بود، ولی در جستجوی جوانمردی گم شده این روزها بودم. مردانگی و مرام در نظرم نه فقط کمک به دیگران، بلکه بیشتر کمک به خود خلاصه می شود. با اینکه این کتاب به دنبال تعریف جدیدی از مردانگی جامعه امروز ماست، اما آن را از قبل تعریف شده یافتم. امیرخانی سعی در ایجاد الگوسازی شخصیتی دارد، ولی خود به خوبی می داند که قهرمانش نه تنها انسانی جدیدی نیست، بلکه او دقیقاً همان شمایل آشنای پیامبران دینی را دارد. با اینکه در ظاهر داستان شخصیت اصلی در پی رویدادهایی که برایش رخ می دهد، به بینشی جدید دست می یابد، ولی بینش او بیشتر شبیه لوطی های بالا شهری است که خود را به ارزش های حاکم بر طبقه متوسط می چسباند. با این حال، امیر خانی در پرداخت این مورد بسیار هوشمندانه برخورد می کند. با اینکه من در پایان کتاب، توجهم به این اخلاقیات کتاب متمرکز نشد، ولی بیش از همه، غرق در روایت قصه گویی بسیار روان و گیرای او بودم.
