از سال ۸۲ که اولین بار وبلاگ نوشتم خیلی میگذره، از آخرین بار که وبلاگ نوشتم هم خیلی میگذره :))
از سال ۸۷ که برای اولین بار به عکاس شدن فکر کردم، حتی الان از فارغ‌التحصیل شدنم در رشته عکاسی هم ۲ سال میگذره و من واقعا باورم نمیشه که سربازیم هم تموم شد، به همین سرعت.
آخرین وبلاگی که نوشتم رو کاملا ناشناس نوشتم، می‌نوشتم که فقط ثبت بشن و باقی بمونند، فکر می‌کنم یکی از ویژگی‌های جالب وبلاگ‌نویسی که هنوز من رو لنگ در هوا بین وبلاگ نوشتن و ننوشتن نگه داشته هم همین ماندگاریش باشه، خیلی موندگار تر از هر شبکه اجتماعی دیگه‌ای.
هر از گاهی به نوشتن دوباره فکر می‌کنم، پلتفرم‌های مختلفی رو هم امتحان کردم، اخیرا حتی اکانت پرشین بلاگ قدیمیم رو دوباره احیا کردم، چقدر هم پیشرفت کرده پلتفرمش، لذت بردم واقعا و وقتی با ویرگول آشنا شدم تصمیم گرفتم مطالب مرتبط با عکاسی بنویسم، بالاخره باید از یک‌جا شروع کرد.
به عنوان یک عکاس زمانی که نه پروژه‌ای وجود داره و نه عکسی برای تحویل به مشتری، زمان خودم رو در وبسایت‌ها و شبکه‌های اجتماعی مختلف به دنبال عکسها و مطالب مورد علاقه‌ام سپری می‌کنم.
دربین همین چرخ زدن‌های مجازی به یک پست درباره ریش برخوردم و نظرم رو جلب کرد. متوجه شدم که این پست به بهونه یک #چالش_وبلاگ‌نویسی نوشته شده و چالش جالبی هم هست، تصمیم گرفتم به همین بهانه شروع کنم به نوشتن.
نور و بازتاب نور اصل ماجراست، بازتابش نور پس از برخورد اجسام به چشم ما می‌رسد و در پشت چشم ما تصویری تشکیل می‌دهد و بعدش با کلی اتفاقای عصبی تصویر رو ما می‌بینیم.
اما اگر بجای چشم نور از عدسی عبور کند و تصویر آن بر روی صفحه‌ای حساس به نور تشکیل شود، فرایندی رخ خواهد داد که به آن عکاسی می‌گوییم و نتیجه‌ی این فراین یک عکس خواهد بود.
قوی‌ترین دوربین شناخته‌شده توسط انسان چشم است و البته نه چشم انسان بلکه چشم‌هایی مثل چشم زنبور عسل و یا حیوانی به نام شبگرد یا (Tarsiers, Tarsiidae) که حتی می تواند در نوری به میزان 0.001 لوکس هم به خوبی ببیند (قوی‌ترین چشم‌های دنیا).
همه این در حالیست که الان قوی‌ترین دوربین‌های عکاسی و فیلم برداری که با کیفیت‌های بیشتر از 4K هم تصویر رو برای ما ثبت می‌کنند تا به کیفیت چشم انسان برسند مسیر طولانی‌ای رو در پیش دارند.
ما هر روز مشغول عکاسی هستیم، از ابتدا هم بودیم و از آغاز علاقه‌مند به ثبت این تصاویر، هر زمان به فراخور با علم و فن‌آوری، امروزِ پیشرفت علم و شبکه‌های اجتماعی کاری کرده‌اند که از لحظه دیدن تا ثبت تصویر و انتشار جهانی عکس تنها چند ثانیه زمان نیاز داریم، به راحتی با تلفن‌همراه بهترین عکس ممکن، ثبت و حرفه‌ای‌ترین ویرایش بر روی عکسها انجام می‌شود و ارسال.
ما روزانه با صدها عکس رو‌به‌رو می‌شویم، در ادامه‌ی این چالش ۳۰روزه وبلاگ‌نویسی بیشتر سعی می‌کنم درباره‌ی شیوه‌ی برخورد با عکس و عکاسی صحبت کنم.
پی‌نوشت: راستش زیاد نمی‌دونم از کجا باید شروع کنم ولی اگه سوالی براتون درباره عکاسی پیش اومده و جوابش رو جایی پیدا نکردید، بپرسید شاید به جواب رسیدیم.
