برش پلاسما مي تواند براي برش همه مواد رساناي الکتريکي، نظير فولاد ساختماني فولاد با آلياژ بالا، فلزات غيرآهني مانند: آلومينيم، مس و صفحات فلزي روکش شده استفاده شود. بسته به تکنولوژي برش پلاسما، گنجايش دستگاه برش و نوع ماده، ورق فلزي با ضخامت بين 0.5 تا 180 ميلي متر مي توان برش داد.
برش پلاسما زماني که برش ورقه هاي متوسط تا ضخيم فولاد پرآلياژ و آلومينيم پيش آيد بي رقيب است. همچنين براي برش فولادهاي ساختماني عادي تا حدود 40 ميلي متر ضخامت استفاده مي شود و به اعوجاج بسيار کوچکي به خصوص در مورد قطعات کار نازک منجر مي شود. با داشتن ورودي گرماي پايين آن همچنين براي فولاد هاي ساختماني ريزدانه(fine-grained) با استحکام بالا مناسب است. سرعت هاي برش بالا مخصوصا در فرآيند ساخت اوليه مهم هستند؛ در مقايسه با سوخت اکسي به سرعت هاي برش 5 تا 6 برابر بزرگ تر مي توان دست يافت.
فرآيند برش به راحتي مي تواند به صورت خودکار انجام شود. از طريق استفاده از سيستم هاي هدايت برشگر پلاسما، هم اجزاي صاف و هم سه بعدي با طرح هاي مختلف مانند بدنه وکیوم آبی مي توانند توليد شوند. همچنين تعدادي دستگاه هاي جانبي پيشرفته و لوازم سودمند براي برش دستي وجود دارند که کنترل آسان حين برش را امکانپذير مي سازند و مونتاژ و کار تعمير را ساده مي کنند. تکنولوژي پيشرفته در برش پلاسما به طور فزاينده اي اهميت مي يابد؛ به خصوص زماني که برش نازک در فولادهاي با آلياز بالا پيش مي آيد، برش پلاسما اجازه توليد برش هاي عمودي بر روي چندين ورقه را به طور مشابه با کيفيت ليزر بدون نياز به ماشين کاري اضافي مي دهد.
معايب
برش پلاسما گازهايي ايجاد مي کند که به شدت براي سلامتي بدن انسان و محيط زيست خطرناک مي باشد. همچنين در هنگام برشکاري به روش پلاسما امواج صوتي مضري ايجاد مي گردد که براي گوش انسان قابل تشخيص نمي باشند. برش پلاسما معمولا داراي تعميرات پيچيده اي مي باشد.
هزينه هاي اين روش معمولا بالاست. براي برش ضخامت هاي بالا معمولا به پلاسماهايي بسيار گرانقيمت نياز است که اين هزينه اوليه دستگاه را بالا مي برد. علاوه بر اين هزينه تعويض نازل و الکترود از ديگر هزينه هاي جاري مي باشند.
