ابتدایی که میخوندم ، پیامبری رو دیدم. به من بشارت بهشت برین میداد. به من وعده محیطی پر از دوستان باحال و شیرین ترین دوران زندگیم رو میداد اما گویا کفر ورزی به چنان پیامبرانی عاقلانه تر بود.
این پیامبر یکی از بستگان من بود و البته خیلی از بستگان من که وعده بهشت برین دوران دانشجویی به من میدادند.
زمان گذشت... از اون بچه معصوم و حرف گوش کن به یک شخص عصیان گر که فلسفه و تاریخ تا مغز استخوان به جسم و روحش رخنه کرده تبدیل شد. یک ذهنی آشفته با سوال بزرگِ من برای چی وجود دارم.
و بعد یا علی گفتیم و کنکور آغاز شد!
بعد از کنکور اما، تاریک ترین دوران زندگی من شروع شد.
اون چیزی که بهش لذت بخش ترین دوران می گفتند ، در واقع چرت ترین دوران بود، که میخواستند من هم شریک بدبختی هاشون بشم.
که تا شب با فلان gf چت کن و چند هفته بعد کات کن و دپرس شو و رل بزن و گاها هم وید بزن! از کجا معلوم شاید این وسط یه س.. هم زدیم بر بدن!
اما من خب دکتر های طاعون، کشیش هم بودند!
تا چشم کار میکنه، تباهی بشر رو و تباهی نسل خودم و نسل آینده رو می بینم! من هیچ لذتی در ولخرجی کردن تو کافه ها برای دوستانی که شاید حاضر نباشند در دوران سختی ۱ دقیقه هم کمکت کنند، نمی بینم.
من هیچ لذتی در رل زدن و رابطه نمی بینم!
برای من دوران تاریک و عذاب آوری هست که هم مجبورم برم دانشگاه و یک عده آدم "فرهیخته" رو تحمل کنم و هم بقیه روز ها رو کار کنم. حتی بعد از دانشگاه.
این سرد و گرم شدن ، تَرَک های زیادی روی من انداخت.
از طرفی ، از کار کردن لذت می برم و حس زندگی کردن رو تجربه میکنم. هر چند که تا خرناق غرق در گوه هستیم ما. اما همین کار کردن شاید سگش شرف داشته باشه به طویله ای که اسمش دانشگاه هست!
و من دانشگاه دورقوز آباد فلان جا رو هم عرض نمیکنم. دانشگاه دولتی در تهران رو عرض میکنم. دانشگاهی که باید زیر ۱۰۰۰ رتبه بیارید تا قبول کنند. ( که من آوردم)
کاش تو بلاد کفر بودم و خدمت مقدس حما... ببخشید سربازی روی شونه های من نبود. که اون موقع چنان لگدی به این دانشگاه لعنتی میزدم و از زندگیم مینداختم بیرون که انگار اتفاق نیوفتاده!
پی نوشت: من نمیدونم چه کسانی نوشته های من رو گزارش میکنند و حتی یکبار بخاطر این تعلیق شدم اما یادتون باشه، اگر من رو از ویرگول بیرون کنید در شبکه های اجتماعی دیگه که بسیار از ویرگول بزرگتر هستند فعالیت خواهم کرد. شماها من رو ساکت نخواهید کرد.
= دکتر طاعون
