وطن

با اینکه تفکر راست گرایانه ای دارم ولی همیشه از ملی گرایی و ملی گرایان بدم میومد و هنوز هم به خاطر تفکری که دارن ازشون انزجار دارم.

به نظر من وطن پرستی و ... فقط یه عده شعار هستن که یه عده خیلی کثیری رو خام حرف های خودشون بکنن و هر وقت هم خواستن اونارو تارومار کنن.

نمونش همین آقاست که همگی میشناسیم. یک وطن پرست درجه ۱ بود.

خیلی وقایع زیادی تو کشورمون افتاد. دو طرف ضد هم ولی تو یه چیزی مشترک. که هر دو فکر میکنن تو بخش درست تاریخ وایسادن و آدم خوب داستان اند. هر دو ادعا دارن که وطن پرستن اند و میخوان میهن رو آباد کنن و همین باعث میشه کل این قضایا حداقل برای من شبیه یه سیرک بدرد نخور بشه.

۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰

به نظر من ملی گرایی یه چیز پوچ و بی ارزشه. چرا جان من فدای خاک میهن؟ مگه میهن بدون من، بدون ما معنی هم داره؟ یک وطن با ملتش یک وطنه. در غیر این صورت که یه تیکه خاکه.

خدا هیچوقت کشور خاصی برای آدم قرار نداد. هیچ وقت این کره خاکی رو با مرز بندی و حصار و پرچم تحویل آدم نداد. پس درگیری واسه یه تیکه خاک چه ارزشی داره؟

میدونید چرا اصلا بقا پیدا کردیم و من میتونم این نوشته هارو براتون بنویسم؟ چون انسان ها اون موقع میدونستند که درخت نیستند که ریشه تو یه خاک خاصی داشته باشن.

از آفریقا تا اروپا تا سرزمین های وحشی و رام نشده مهاجرت کردند. سرجای خودشون نموندن تا بگن آره شاید یه روز بهتر شد یا شاید بتونیم بهترش کنیم. چون نه عمرش رو داشتند نه ارزشش رو داشت.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

حق دوطرفه س که باعث میشه انسان یک احساس وابستگی داشته باشه. شما فرض کنید که اگر پدر شما یه فرد معتاد و الکلی بود که هر روز شما و مادرتون رو کتک میزد. در این صورت چیکار میکردید؟

عاشق پدرتون میشدید؟ یا سعی میکردید بهترش کنید؟ چیزی که اصلا نمیشه.

داستان این کشور هم همینطوریه. ایران مام میهن نیست. یه پدر معتاد و الکلیه که حاضر همه چیز و همه کس رو فدا کنه و هر کسی هم که به این وضع اعتراض کنه از خودش برونه!

توجه کنید که من نگفتم جمهوری اسلامی. گفتم ایران. نه فقط یه حکومت خاص. تمامیت کل این سرزمین و خطه جغرافیایی.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

از خودم شروع کنم. من به عنوان فرزند ایران چه چیزی از ایران دریافت کردم؟ تحصیلی که حتی پول A4 رو هم حلقوم پدر و مادرم کشید بیرون؟

خدمات درمانی که مفت نمی ارزه و تامین اجتماعی هم برای ما پسرا بجرم پسر بودن توسط نظام وظیفه حرام شده؟

یا سطح زندگی و رفاهی که متعلق به دهه ها پیش هست؟ ماشین هایی که حتی خود شرکت پژو هم یادش نیست کی ساخته. خونه هایی که کوچکترین مهندسی داخلشون بکار نرفته.

گرانی افسار گسیخته که امان از دم آدم بریده. دیکته کردن سبک زندگی و دین خاص چطور؟

اینکه یه پسر به اندازه یه مجرم تحت تعقیب محدودیت داره چطور؟ عدم حق خروج از کشور ، عدم استخدام دولتی عدم حق ادامه تحصیل.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

نگید جمهوری اسلامی. سربازی از زمان رضاشاه هست.

فقر و گشنگی مردم از زمان قاجار هست که شاید هم قبل تر از اون. تحصیل که بی خیال بشید. شکنجه گاهی به اسم مکتب بود که تا سر حد مرگ بچه های بی گناه کتک میخوردن.

دیکته کردن سبک زندگی خاص هم که از رسوم دیرینه ما ایرانی هاست. زمانی که ملت نمیزاشتن بچه هاشون جغرافیا بخونه، چون این علم از " اجنبی" اومده بود و میتونست مارو از بهشت اجباری که به زور میخوان ببرنمون دور کنه.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

حتی اگه نخوام هویت و تابعیت نحس این کشور ننگین رو داشته باشم باز هم نمیتونم. چون تابعیت ایران هم زوریه. از شرایط لغو تابعیت خدمت تحت سلاح هست. یعنی همون سربازی.

اینکه حتی این کشور منحوس قوانینش بد تر از آلمان نازی هست رو باید نادیده بگیرم؟!

انیشتین تابعیت آلمانی خودش رو در زمان نازی ها لغو کرد. اون یهودی حساب میشه و میدونید که نازی ها یهودی هارو میکشتند. با این حال به آمریکا فرار کرد و تابعیت خودش رو لغو کرد.

چطوره که دولت آلمان نازی با این موضوع مشکل نداشت که حتی دشمنش یعنی یک یهودی از چنگالش در بره ولی این شیر دیو سفت نمیزاره که من به عنوان یک شهروند عادی، دیگه شهروندش نباشم؟!

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

متاسفانه من به راز زندگی جاودانه دست پیدا نکردم. میدونم که ۸۰ سال دیگه زمان ندارم تا بلکه ببینم یک روزی ایران مثلا سال ۲۱۰۰ برسه به جایی که الان کشوری مثل لیتوانی رسیده. یعنی یه کشور معمولی.

نه عزیز دل من. نه ناسیونالیست عزیز. وطن پرستی؟‌ باش. هیچ کس جلو شما رو نخواهد گرفت این رو قول میدم. ولی مارو درگیر کار های خودتون نکنید.

من این مملکت رو بخشیدم به هرکسی که میخواد صاحبش بشه. ولی خواهشا حداقل یه راه گریزی برای انسان هایی مثل من در نظر بگیرید.

به اندازه کافی با این شیر درنده تو یک قفس موندم. برای هفت پشت من بس هست.

حداقل اجازه بدید در ازای یک مبلغ مشخص. حداقل در ازای یه فدیه که برای آزاد کردن یه گروگان به گروگانگیر میدن طرف بتونه پول پرداخت کنه و این لکه ننگین رو این مهر بردگی شیطان رو از روی تنش پاک کنه.