شنیدین میگن ظالم سالمه، یا میگن دستم نمک نداره، خوبی میکنم بدی بهم میشه، یا میگن هر چی بیتفاوت تر و بی محبت تر، حلقه ی آدم های مخلصت بیشتر.... یه همچین چیزهایی.
اینها درست میگن. حالا چرا درسته، به دلایل زیر.
وقتی آدمی از روی آگاهی خوبی نمیکنه به اطرافیان، تکلیفش با خودش روشنه، دوست نداره، صلاح نمیدونه، برای چی باید خوبی کنم، برای چی باید بلند بشم جام رو بدم به کس دیگه ای، خودم مهم هستم پس بلند نمیشم. تکلیفش، هدفش معلومه.
حالا کسی که خوبی میکنه، ممکنه هزار تا دلیل پشتش داشته باشه
خوبی کنم که مردم ببینن بگن چه آدم خوبی
خوبی کنم که قدردانی بقیه رو به دست بیارم چون به تشکر احتیاج دارم
خوبی کنم که فردا روز خدا برام جبران کنه، یکی هم به من خوبی کنه
خوبی کنم چون محتاج تأیید دیگران هستم که هی بقیه بهم بگن فلانی که کارش درسته
خوبی کنم چون دوست دارم که خوبی کنم و هیچ چیز دیگه ای برام اهمیت نداره.
فقط تو حالت آخر، اونجایی که خوب بودن رو دوست داری با اون آدم ظالم ( نمیشه گفت ظالم، اونی که دوست نداره خوب باشه) تو کفه ی ترازوی برابر قرار دارین.
اون دوست نداره خوبی کنه، شما دوست دارین.
تو بقیه ی موارد، نه تنها خوبی دردی از شما درمان نمیکنه که بدتر باعث عذاب و ناراحتی هم میشه.
تشکر میخواستی، بهت ندادن، عصبانی میشی، خدا قرار بوده برات جبران کنه، ولی کسی بهت محل نمیذاره، کینه میکنی، چرا هی کارهای من بی جواب میمونه. تمام این حس ها توی دلتون تلنبار میشه و نتیجه چی میشه، فقط یه ژست خوبی، یه چیز تو خالی، ظاهری خوب با باطنی پر از بغض.
اگه میخواین نتیجه بگیرین، فقط زمانی خوبی کنید که بی چشمداشت باشه، بدون قصه های پشت سرش. اگه دوست ندارین، الکی لبخند نزنین، الکی جلو نپرین، چون فقط حسرت و کینه گیرتون میاد.
با یه آدم مشکل دارین، ولی به خاطر شخص سوم ظاهر رو حفظ میکنید، باهاش میگین، میخندین.. فکر میکنید شرایط تحت کنترله، ولی بعد چند وقت آدم بده ماجرا شما میشین، چرا، چون با خودتون صادق نبودین و اثر هر کاری به خودتون برمیگرده.
اگه جرات خوبی کردن دارین، قدم جلو بذارین، برعکس نظر خیلی ها که میگن خوبی کردن خیلی آسونه، من میگم سخته. سخته که یه لبخند رو تر و تمیز و با عشق تحویل کسی بده.
معیار عشقه، اگه دیدین عشق ندارین تو انجام اون کار، لطفاً انجام ندین. خودتون و بقیه رو گول نزنین.
