راننده ای از ایالت پنسیلوانیا روی شانه ی راننده تاکسی تهرانی بی ایالتی زد و گفت: این ها فکر میکنند با نمی فهمیم که تمام این الکترال و مزخرفاتش بازی رسانه ای است. رئیس جمهور آمریکا را اسرائیل خیلی قبل تر انتخاب کرده است.
راننده تهرانی نگاهی عاقل اندر سفیه به راننده ایالت پنسیلوانیا انداخت. راننده این ایالت این نگاه را نمی شناخت. راننده تهرانی به او حق داد که این نگاه را نشناسد، چراکه نگاهِ عاقل اندر سفیه خودش هم خودش را نمی شناسد. با این حال راننده تهرانی نگاهش را نباخت و گفتگو را ادامه داد:
بله در ایران هم همینطور است. اصلاً رهبری است که رئیس جمهور را انتخاب می کند و اصلاح طلب و اصول گرا همه زیر پرچم نظام اند، مردم این وسط بازیچه هستند. به طور خلاصه بخواهم بگویم، ادگار آلن پو میگوید داستان کوتاه داستانی است که در یک نشست خوانده بشود بنابراین در یک نشست بخواهید داستان کوتاهی از ایران بشنوید باید بگویم همه چیز کار خودشان ...
رهگذری فرهیخته، صحبت راننده تهرانی و راننده ایالت پنسیلوانیا را قطع کرد و از آن ها پرسید:
شما چگونه صحبت های یکدیگر را می فهمید؟
در همین حین که راننده ها سری به تاسف تکان دادند، رهگذری اهل ایالت نوادا به رهگذر پرسشگر ایرانی رسید و گفت: همانطور که ما حرف یکدیگر را می فهمیم. ما در یک دهکده جهانی میزیییم.
رهگذر ایرانی که گیج شده بود گفت چطور؟
رهگذر نودایی لبخندی زد و کمی خستگی در کرد و گفت: به گمانم شما شیرازی باشید!
رهگذر ایرانی هیجان زده پرسید:
از کجا متوجه شدید؟
و رهگذر نوادایی این نشست را با این جمله تمام کرد که:
از آنجایی که با زبان بین المللی مردم خسته سخن میگوییم.
