کتاب «بازی درونی تنیس»، که در سال 1974 توسط تیموتی گالوی نوشته شد، آغازی بر توسعه کوچینگ به شکل امروزی آن بود. گالوی یک مربی تنیس بود و در حین آموزش با کنجکاوی و عمیق شدن روی رفتارهای شاگردانش توانست سبک جدیدی در بازی تنیس خلق کند که اسمش را بازي دروني گذاشت.
در این کتاب به یک حریف درونی اشاره شده است که در بازی تنیس، به حریفِ آن طرف تور، اضافه می شود. این حریف، صدایی درونی است که قضاوت و انتقاد می کند و هر حرکت بازیکن را حدس می زند، حریفی که ساخته و پرداخته ذهن اوست و معمولا موجب تضعیف او می شود. این حریف درونی از تمام نقطه ضعف های بازیکن با خبر است و از آن برای شکست او استفاده می‌کند. این حریف زیرک در گوش بازیکن می‌خواند که «حریفت بسیار قوی است و امکان شکست دادنش برای تو غیرممکن است» و یا می‌گوید که «تو بسیار قوی هستی و امکان شکست خوردن از این حریف خیلی کم است».
این جملات دقیقا چیزی است که بازیکن را شکست می‌دهد. در واقع بازیکن به خودش باخته است نه حریفی که در آن طرف زمین ایستاده است. در نتیجه بازیکن برای شکست حریف آن طرف زمین اول باید حریف درون خود را شکست دهد. به اعتقاد گالوی بزرگ ترین مانع بر سر راه موفقیت و بالفعل در آوردن پتانسیل های فرد در درون او قرار گرفته است.
گالوی در این کتاب به صورت یک کوچ تنیس درآمده است و برای شکست حریف درون برنامه ریزی‌های منظم، دستورالعمل های رواشناسی ورزشی و بخش های از روانشناسی انسان گرا را ارائه داده است. با این تفسیر، کوچ بر روی موانع ذهنی مخاطب کار می‌کند و مسیر را برای رسیدن به اهداف و به فعلیت رساندن استعدادهای بالقوه‌ی او هموار می‌سازد.
کتاب گالوی هسته اصلی و مرکزی ایجاد مدل رشدبود، که بانفوذترین مدل کوچینگ محسوب می شود. با موفقیت هایی که کتاب بازی درونی تنیس پیدا کرد شرکت های مشهوری از جمله آی بی ام، اپل و کوکاکولا از گالوی برای برنامه های توسعه منابع انسانی و مدیریت شغلی خود دعوت کردند. دیری نگذشت که روش کاربردی تیموتی گالوی به عنوان یک سبک نوین در مدیریت کسب و کار مطرح شد.
منبع: رادمرد قدیری، غلامحسین؛ جهانگیر، مصطفی. (1399). کوچینگ برای مدیران و رهبران. انتشارات دیباگران تهران
