می‌توان گفت عدالت یکی از بزرگترین آرمان‌های جامعه بشری است. مفهومی که در صورت تحقق آن سعادت و خوشبختی را نه فقط در ساحت فردی، بلکه ساحت اجتماعی نیز رقم خواهد زد. تحقق عدالت رابطه مستقیمی با مساله قانون گذای و حاکمیت دارد. در واقع حاکمیت واضع قوانین و دستگاه اجرایی برای محقق شدن عدالت در جامعه است. حال در صورتی که حاکمیت متعهد به اجرای قوانین باشد اما قوانین، قوانین خوب و درستی نباشد، به جای عدالت، ظلم رقم خواهد خورد. البته برای تحقق عدالت ساختار حاکمیت هم جایگاه ویژه‌ای دارد اما نقشه راهنما و یا موضوع اصلی قانون است.
مهمترین موضوع در مساله قانون، چگونگی وضع آن است. از یک جهت باید ملاک‌ها و منابع استخراج قوانین تعیین شود و از طرف دیگر ساختار قانون گذاری باید مشخص شود. منظور از ساختار این است که چه افرادی و طی چه مراحلی قانون را باید وضع نمایند. درباره ملاک و منابع وضع قانون هم باید به این نکته توجه داشت که فرهنگ‌ها و ساختارهای اجتماعی تاثیر به شدت جدی در این امر دارند.
حال سوال اصلی اینجاست در کشوری مثل ایران که بنایش بر حاکمیت دینی است و در عین حال از قومیت‌ها و اقلیت‌های متفاوتی تشکیل شده است؛ در ساختار، منابع و ملاک‌های وضع قوانین از چه روشی باید پیروی کرد؟
