نامی شوخی آمیز برای مدلی ریاضی که همه چیز را در جهان مادی در بر می گیرد و توضیح می دهد.
فیزیکدانان مدت زیادی، در جستجوی یک تک نظریه بوده‌اند که نظریه وحدت یافته‌ی ذرات بنیادی و نیروها را شامل شود. ذرات بنیادی واحد های بنیادی ماده اند. الکترون، نوترون و پروتون شناخته شده ترین ذرات به شمار می آیند.
اجزای عالم را مطابق مدل استاندارد چهار نیروی بنیادی تنگ هم نگه داشته است. گرانش نیروی دوربرد است: صندلی را بر زمین و سیارات را در مدار شان نگه می دارد. نیروی الکترومغناطیسی عامل ربایش و رانش بین ذرات باردار است: این نیرو سبب می شود که چراغ برق نور بتاباند و آسانسور بالا و پایین برود .
نیروی هسته ای قوی اجزای اتم را تنگ هم نگه می دارد: این نیرو عامل ارتباط پروتونها و نوترونها در هسته اتم است.نیروی هست ای ضعیف نیز یک نیروی هسته ای است: این نیرو سبب می شود ذرات بنیادی در هنگام واپاشی هسته ای عناصر پرتوزایی مانند اورانیوم، از هسته اتم به بیرون پرتاب شوند.
تفاوت توان این نیروها بسیار پردامنه است این نیروها به ترتیب قدرتشان عبارتند از نیروی هسته ای قوی نیروی الکترومغناطیسی نیروی هسته ای ضعیف و نیروی گرانش. نیروی هسته ای قوی صد بار قویتر از نیروی الکترومغناطیسی است که خود سکستیلیون ( عدد 1 با 36 صفر پس از آن) بار قویتر از نیروی گرانش است.
انیشتین پس از انتشار نظریه نسبیت عام خود در سال 1915 که رفتار گرانش را توضیح می دهد سعی کرد بین گرانش و نیروی الکترومغناطیسی رابطه برقرار کند ولی موفق نشد. در سال های 1970 فیزیکدان های دیگر نشان دادند که نیروی هسته ای ضعیف و نیروی الکترومغناطیسی را می توان هم چون جنبه های متفاوت یک نیروی الکتروضعیف واحد محسوب کرد.
نظریه هایی که سعی دارند نیروی هسته ای قوی را به این مجموعه اضافه کنند نظریه‌های وحدت بزرگ(GUTs) نامیده می شوند. اما افزودن نیروی نهایی یعنی گرانش مدت های زیادی است که فیزیکدان ها را به خود مشغول کرده است.
در سال های ۱۹۸۰ گشایشی در موضوع پیش آمد و آن هنگامی بود که فیزیکدانها وجود هر چیزی را بر حسب ابر ریسمانها پیشنهاد کردند که ریسمان های پیچ در پیچ و بی‌نهایت نازکی اند که اگر 1000 کوینتیلیون ( عدد 1 با 33 صفر پس از آن ) آنها را دنبال هم قرار دهند طول آنها 1/25 سانتی متر می شود. علاوه بر نظریه ابر ریسمان، اکنون نظریه های <<همه چیز>> بسیاری مطرح است، ولی توافقی در این مورد وجود ندارد.
