روز بیستم چالش چهل روزه "زندگی نو"
امروز اگر چه روز شکست چالش بود، اما به لحاظ روحی کیفیت بهتری نسبت به چند روزه گذشته داشتم و موفق شدم که به کف چاه افسردگی نرسم. امروز متوجه شدم که دوش آب سرد یعنی واقعا سرد، حسابی در کیفیت خلق من اثر مثبت داره؛ یعنی با حال خیلی بد و خلق واقعا پایین برم حموم و یه دوش آب سرد بگیرم، شیفت پیدا میکنم به حال خوب(حتی گاهی با انرژی زیادی در حد حال شیدایی) و جالب اینجاست که این حال خوب تا حدی پایدار هم هست.
شیدایی حال عجیبیه، انرژی زیادی داری که گاها قابل کنترل نیست و خود هم متوجه ام که به شدت تحریک پذیرم و امکان داره که به سرعت به سمت پرخواشگری تغییر مسیر بدم و متاسفانه ایستگاه آخر هم معمولا انفجار احساسی و برگشتن به چاه تاریک افسردگیه. هر بار که من به درجه انفجار احساسی می رسم چند تکه از وجودم می افته این ور اون ور گم میشه و تازه اگر بتونم همه اش یا دستکم بیشتر تکه های وجودت رو هم پیدا کنم، باز سر هم کردنش خیلی سخته و کلی هم زمان میبره تا بتونم شکسته بندی کنم و دوباره راهش بندازم. در کل شیدایی حال خوبیه اگر کار احمقانه ازت سر نزنه و خودت یا رابطه هات رو منفجر نکنی. به شکل اعجاز آوری متوجه شدم که دوش آب سرد میتونه تحریک پذیری و سرعت بالای شیدایی که منجر به کارهای احمقانه میشه رو کنترل کنه و واقعا حالم رو سرجا بیاره.
برای آدمی که سالها فرمان زندگیش رو داده بوده دست اختلال خلق ادواری، همین که بتونه راهی(یا حتی کوره راهی) برای بهبود و کنترل خلقش پیدا کنه، خیلی خیلی پیشرفت بزرگیه، انقدر بزرگ که میتونه اون رو جشن بگیره. اختلال های روحی و روانی یک شبه ساخته نمیشن که بشه یک شبه حلشون کرد ولی همین که بشناسیدشون و راه کنترلشون رو پیدا کنید به سرعت میشن غول چراغ جادو که تا یه علی بابای بیکار پیدا نشه که بره سراغ گنجینه دلتون, غوله مجبور توی چراغ جادو بمونه.
به قول مولوی: چراغ است این دل بیدار/به زیر دامنش می دار
