یکم تیر هم به سرعت تیر گذشت. تا اینجا که باید با سی و سومین روز این چالش خداحافظی کنم، هنوز عادت های گذشته به صورت کامل از وجودم خارج نشده اند. هنوز هم عادت نکرده ام که باید مطابق برنامه ای که برای خودم به عنوان یک نقشه راه ترسیم کرده ام پیروی کنم. هنوز هم با هر بادی که می وزد(البته باید شدیدتر از قبل باشد) وجودم بی رها از همه قید های ضروری به هر سمتی که باد حرکتش دهد حرکت می کند. هنوز هم عادت نکرده ام که اول باید به سراغ کارهای مهمتر رفت و از کارهای ضروری شروع کرد که لزوما مورد علاقه ام نیستند.
اما باید یادآوری کنم که تا سی و سه روز پیش اصلا برام این چیزها مهم نبودند. من عادت کرده بودم به نداشتن هیچ روتین روزانه ای. عادت کرده بودم به نشخوار ذهنی پایان ناپذیر و عادت داشتم که همه مشکلاتم را به گردن اختلال خلق ادواری و خانواده و شرایط تحمیلی از سمت جامعه بیاندازم. اما سی و سی روزه که بیشتر روزها شکست میخورم اما همین هم خیلی خیلی مهمه چون چیزی وجود داره که در رسیدن بهش ناموفقم نه اینکه اصلا هدف یا برنامه ای وجود نداشته باشه.
تا اینجا که از این چالش راضی ام حتی اگر نتونم نمره خوبی ازش بگیرم، همین که بتونم تمومش کنم خیلی خیلی خوشحال میشم.
