چند وقتی هست که وبلاگ خودم رو راه اندازی کردم و مطالب که قبلا تو ویرگول نوشته بودم رو به اونجا منتقل کردم. تصمیم فعلی‌ام اینه که دیگه تو ویرگول ننویسم. وبلاگ فارسی‌ام رو اینجا و وبلاگ انگلیسی‌ام رو اینجا نگه می‌دارم.
اینکار چند تا علت داره که در ادامه توضیح میدم:
اولا تا وقتی در سایت‌های جانبی مانند ویرگول بنویسم ویرگول روی من نظارت داره و محتوای من رو کنترل می‌کنه. اگر ویرگول تشخیص بده می‌تونه هر زمان که خواست هر محتوای من رو به علل مختلف حذف کنه و قاعدتا چیزی هم نمی‌تونم بگم. این مسئله فقط مخصوص ویرگول نیست و همه شبکه‌های اجتماعی به نوبه خود روی محتوایی که کاربران تولید می‌کنند نظارت دارن. کلا ایده این که جایی که می‌نویسم متعلق به خودم نباشه رو دوست ندارم.
چرا تو هر دو نمی‌نویسم؟ تا همین چند وقت پیش مطالب رو در ویرگول و وب‌سایت خودم (هر دو) منتشر می‌کردم ولی این کار وقت زیادی ازم می‌گیره و اگر مثلا بخوام یه پست رو ویرایش کنم باید ۲ جای مختلف ویرایش کنم که واقعا وقت و حوصله‌اش رو ندارم.
دومین دلیلی که از ویرگول استفاده نمی‌کنم عدم پشتیبانی از مارک‌داون هست. قبلا با تیم پشیبانی ویرگول صحبت کرده‌ام و گفته‌اند حالا حالاها قصد ندارند از این ویژگی پشتیبانی کنند.
اینم بگم که وب‌سایت‌هایی که دارم هیچ کدوم جز هزینه دامنه (که سالی ۱۲ هزارتومان است) هزینه دیگری ندارند. به زودی در این باره خواهم نوشت که چگونه می‌توانید همچین چیزی رو درست کنید ولی فعلا علی‌الحساب بگویم که از سایت‌ساز استاتیک Jekyll برای وب‌سایت‌هایم استفاده می‌کنم. سایت‌ها در Netlify هاست می‌شوند و برای دسترسی سریع‌تر با ای‌پی ایران از Cloudflare استفاده کرده‌ام.
البته برای وبلاگ انگلیسی قبلا سایت‌های دیگه نظیر medium رو هم تست کرده‌ام و اون هم مشکلات عدیده‌ای داشت. یکی این که عکس‌ها فقط با فیلترشکن باز میشد. دوم این که جای خاصی برای نوشتن کد نداشت و باید از کدها عکس می‌گرفتیم و یا این که از ریاضی پشتیبانی نمی‌کرد. همه این مشکلات رو ویرگول هم داره :) به علاوه این که باز هم بقیه روی من نظارت داشتند و نمی‌تونستم صاحب اصلی مطالبی باشم که می‌نویسم.
