مشکل سینمای ما چیه؟ این همه فیلم یا هجو و یا تلخ و قصه های حدی. یعنی قصه هایی از تلخ ترین بخشهای جامعه که برای طبقه ی متوسط به عنوان سرگرمی به حساب میاد. خلاصه همه چیزمون یعنی تدوین و تصویر و آفتابه لگن هفت دست پیشرفت کرده ولی به نویسنده پول نمیدن یا مافیای نویسنده ها به بقیه اجازه نمیدن همان سهم کم رو هم کسی پای اون سفره بنشینه. یک علت دیگه به درستی زندگی دور از جون شما فلاکت بار و بی تنوع فکری ایرانیهاست.
همه ی ما در عرض یکی دو روز همیشه تحت تاثیر یکی دوتا نکته هستیم. مثلا همین لباس المپیک چرا اینطوریه؟
این شد مهمترین محتوایی که ما باهاش برخورد داریم. خوب بدیهیه که بهترین برنامه میشه گل یا پوچ مهران مدیری. سلبریتی ها هم همیشه جلوی ما در حال وول خوردن در انواع بازی و فیلم درب و داغون هستند تا ما احساس تنهایی نکنیم.
دگر دیسی به پروانه، برای کرم ابریشمی که از پشت پیله نور دور مدرنیته را می بیند سخت است. کرم محال اندیش لازم دارد. برگ تازه می خواهد و گلشنی با باغبانی خوش اخلاق
به نظرم اگر در خیلی از داستانهای این روزیها کمبود روایت هست به مشکل ابتر بودن نسل ما ربط داشته باشد. این به قصد توهین نیست.
زمستون میشه. تابستون میشه. محرم میشه بعدش میشه نه کسی مسلمون میشه نه کسی کافر. هیچ اتفاقی درون آدمهای روشن فکر نمی افته. انگار محصولات گلخانه ای باشیم که توی دسته های مختلف چیده و آماده ی فروش هستیم.
تجربه ی زیستی متفاوت چیزیه که کمیاب شده
دقیقا مثل فرق خیار گلخونه ای بی طعم و مزه و رنگ با خیار جالیزیه. هجو همه چیز. هجو داستانی که داره تمام معانی رو مثل آبرفت می بره به دریاهای آزاد بیرون این سرزمین.
آبی هم که از این سرزمین رفته طعم و بوی اینجا رو نداره
