پدر بزرگ

به جست و جوي تو
بر درگاه كوه ميگريم
در آستانه دريا و علف

به جستجوي تو
در معبر بادها مي گريم
در چار راه فصول
در چار چوب شكسته پنجره ئي
كه آسمان ابر آلوده را
قابي كهنه مي گيرد

به انتظار تصوير تو
اين دفتر خالي
تاچند
تا چند
ورق خواهد زد؟

جريان باد را پذيرفتن
و عشق را
كه خواهر مرگ است

و جاودانگي
رازش را
با تو درميان نهاد

پس به هيئت گنجي در آمدي
بايسته وآزانگيز
گنجي از آن دست
كه تملك خاك را و دياران را
از اين سان
دلپذير كرده است

و ما همچنان
دوره مي كنيم
شب را و روز را

بابابزرگ یعنی قشنگترین کلمه دنیا،یعنی مهربانی، یعنی نگاه عاشاقانه به ما نوه‌ها. که هیچ مترادفی نمیتونی براش پیدا کنی !

اندوه نبودنت تلخ‌ترین اتفاق دنیاست.
نبودن هایى هست که هیچ بودنى جبرانشان نمیکند و آدمهایی هستند که هرگز تکرار نمیشوند و تو آنگونه ای پدربزرگ …
چندی نیست که از غروب ناباورانه عزیزمان گذشت، دست تقدیر او را از باغ زندگی
جدا کردو جز مشتی خاک برای ما باقی نگذاشت. چندی ایست که از پرواز معصومانه
اش گذشت، این چند وقت را با یاد و بی حضورش چه تلخ و مبهوت به پایان
بردیم و در فراقش چه خون ها که از دل چکید و چه اشک ها که بر رخ دوید، هنوز به
یادش اشک می ریزیم تا شاید آرام گیریم و با حضور یاران رفتنش را باور کنیم.

پدر بزرگ عزیزم، تن رنجورت را در خاک نهادیم و شاهد پرواز روحت به آسمانها بودیم. سالهای با هیولای درد و رنج و بیماری جنگیدی و صبر پیشه کردی. تو استاد تحمل و طاقت بودی. به ما بیاموز که چگونه روزهای نبودنت را به صبر بنشینیم.

پدربزرگ جانم، خدانگهدارت باشد. تو با کوله باری از تجربه برای همیشه رفتی و این رفتنت چقدر گران تمام می شود. هنوز مانده بود تا به ما درس زندگی را کامل بیاموزی، هنوز مانده بود تا به ما نصیحت هایت را به اتمام برسانی و مسیر واقعی و درست را که بر اساس تجربه ات شناخته بودی بشناسانی اما چه حیف که دنیا فرصت را بر تو تمام شده دید و تو را پیش خدا برد.