به نظر من کسانی که حرفی می زنند و با آن حرف موجب آزار کسی می شوند و سپس می گویند منظوری نداشتم، قصد بدی نداشتم و .... احمق ترین مردم هستند و حتی بدی کارشان از کسانی که از قصد کسی را می آزارند بیشتر است، چون آنها حتی لحضه ای به فکر این نبودند که سرانجام این حرف یا عمل چه خواهد شد و چه پیامد هایی دارد. اما کسی که از قصد این کار را می کند حداقل می داند که قرار است کسی را برنجاند و از این کار لذت می برد، مشکل ذاتش است و من کاری با آنها ندارم !
اگر نمی توانی پیامد های حرفت را بسنجی ، حرف نزن. این کار که خیلی آسان تر از این است که پس از ناراحتی سعی کنی آن فرد را راضی کنی که منظور خاصی نداشته ای ...
من زمان زیادی را اینطور حماقت می کردم و خوشحالم که اکنون می دانم که چقدر کار احمقانه و زشتی است که بدون سنجش سرانجام هر حرف آن را به زبان بیاوری . از طرفی می ترسم ! از اینکه چه چیز های دیگری وجود دارند که از ماهیت آنها خبر ندارم و با جهالت محض به تکرار آنها استمرار می ورزم ! آخر می دانی آنکس که نداند که نداند .....
پس با توجه به شناخت از افراد و یا حتی با توجه به ذات انسانی و خصلت های مشترک انسانها باید تاثیرات هر کاری را پیش از آن سنجید و اگر نتیجه مطلوبی به همراه ندارد جلوی آن را گرفت .
چه سکوت های که از هزاران حرف بهترند
