با شروع اپیدمی ویروس کرونا در کشور و تعطیلی مدارس،آموزش و پرورش به دنبال پیدا کردن راهکاری مطمئن برای ایجاد پلتفرم ارتباط دانش آموزان و معلمان بود که در نهایت با جمع بندی های مختلف به راهکاری رسید که بر خلاف اسمش یعنی ”شاد” نه تنها مشکلی حل نکرد بلکه باعث به وجود آمدن و توسعه بیشتر مشکلات نسبت به قبل شد.
برای اجرای ایده به پیام رسان های داخلی مختلفی نامه نگاری شد اما در نهایت سر از روبیکا در آورد و هر محصولی که پیام رسان های دیگر ساختن همه بلا استفاده ماند،همین دلیل بزرگی است که ضرر ساخت توسعه و فراهم کردن زیرساخت نظیر هزینه سرور پیکربندی و ..... چه کسی باید پرداخت کند آن هم در این شرایط بحرانی که سود کسب و کار ها به منفی رسیده است.
تست نرم افزار
بعد از اینکه لینک دانلود نرم افزار رو پیدا کردیم
(*نکته:قابل توجه عزیزان لینک دانلود رو از یک سایت دانلود اپلیکیشن موبایل پیدا کردیم)
بعد از کلنجار رفتن با برنامه بالاخره توانستیم نصب کنیم.
زحمتی که کشیدن قابل تقدیر بوده چرا که سورس پیام رسان های موجود رو ریدیزاین کردن و به اسم شاد به بازار روانه کردن ....
بعد از ورود به نرم افزار نوبت به شروع هفت خان رستم میشه،این برنامه که به ظاهر برای دانش آموزان ساخته شده است،باطن آن نوع دیگری را نشان می دهد دلیل این موضوع هم دریافت اطلاعات عجیب و غریبی نظیر سریال شناسنامه دانش آموزش و بقیه اطلاعاتی که اصلا نیاز نیست می باشد.پس از این پروسه سر در گم کننده و کلنجار رفتن در نهایت یک لینک ساده از گروه دانش آموزی مربوطه رو در اختیار دانش آموز قرار می دهند،(دانش آموز کلافه و از خیر نمره و درس می گذرد...)
تجربه کاربری:
یکی از بحث هایی که هیچوقت در این نوع برنامه ها رعایت نشده بحث تجربه کاربری (ux) می باشد،که با توجه به تجربه ای که در این حوزه داشتم ui(تا حدی کمتر)مورد توجه قرار گرفته اما ux کلا شوخی هستش.
مشکلات بزرگی که در تجربه کاربری هستش
وارد شدن سخت و پیچیده به برنامه که برای دانش آموزان از سن ۷تا۱۴سال بدون کمک والدین تقریبا غیر ممکن هست(مهم ترین سنین همین بخش هستن)
محدودیت زمانی کلاس ها،نکته ای که کلا توجه نشده زیرا والدین دانش آموزی ممکن است کارمند باشد و دیر به خانه برگردد تکلیف برای دانش آموز ۷ساله چه می باشد؟
زیرساخت
مشکلی قدیمی یا بهتره بگیم رفیق قدیمی ما نبود زیرساخت مناسب برای اینگونه کار ها از سرور بگیر تا نبود تجهیزات مثل موبایل بارها شنیدم که شاد در روز حدود ۲۰بار قطعی دارد!!! از این مورد هم بگذریم به موضوع مهم تری میرسیم که بخش هایی از ایران هنوز اینترنت پرسرعت(نخواستیم)معمولی هم ندارند همچنین تبلت و موبایل هم ندارند.
اصولا ما تو ایران قبل از اجرای پروژه بدون بررسی دقیق فقط عجله برای اجرای آن داریم بهتره بگم پروژه رو اجرا می کنیم و بقیه کار ها را خود مردم باید انجام دهند و زندگیشان را به راهکار های ساخته شده وقف دهند.
نتیجه گیری:
از نظر من فراهم کردن زیرساخت مناسب خیلی بهتر از ساخت راهکار هست در واقع تجربه ای که من پیدا کردم این بوده که زیر ساخت هر زمان فراهم شده باشد بقیه راهکار ها خود به خود پیدا و ساخته می شوند.کشور ما زیرساخت مناسبی ندارد،یکی از مشکلات پهنای باند بلا استفاده ای است که در دست صدا و سیما هست و آزادسازی نمی شود ،همچنین افت فاحش سرعت و پهنای باند از اول کرونا در ایران نشان از پایین بودن ظرفیت اینترنت و پهنای باند است.
پس بهتر است ابتدا میز را فراهم کنیم و سپس ظروف را بسازیم.
