دلنوشته

از آن زمان که نامه ها تنها پیام رسان مکتوب بودند سالیان سال میگذرد

زمانی که حتی درون شهرها از طریق نامه از حال هم باخبر میشدند و نامه ها پیک‌های سلامتی و صلح بودند

زمانی که نوجوان بودم بهترین خاطره رو نامه رسان ها برام رقم زدند در آن زمان برادرم سرباز بود و محل خدمتش منطقه جنگی و تنها راه ارتباط نامه بود و انتظار برای رسیدن نامه رسان که با موتور گازی پر سر و صدا وقتی جلو خانه می ایستاد و با صدای بلند داد میزد : پستچیه ،نامه دارین.. شنیدن این صدا و دیدن چهره آفتاب سوخته اش به جرات دلنشین ترین صدا و زیباترین چهره برای صاحب نامه بود

آن زمان من که مسولیت نوشتن جواب نامه را داشتم معمولا اول دلنوشته های مادر که همراه با اشک و دلتنگی بود ثبت میکردم و بعد نوبت به حرفهای خواهر برادری می رسید

هر چند که این پیام رسان برعکس پیام رسانهای امروزی سرعت نداشت و نیاز به صبر تامل برای جواب بود اما حلاوتی داشت که نسل امروز که با حرکت انگشت و در لحظه پیامش رو منعکس می‌کنه از چشیدنش محروم است

هر چند عصر ارتباطات است و کارها به راحتی و با سرعت انجام میشه اما لذت اون ارتباطات تکرار نشدنیه