جهان سراسر تلاطم و تکاپو و هر لحظه سرشار از رویدادها و اتفاقاتی است که گاهی هولناک و غافلگیرکننده است.
در چنین شرایطی هر لحظه، باید منتظر اتفاقی ناگهانی، غیر منتظره و غیر قابل پیش بینی بود که دانش امروز بشری توان پیش بینی و پیشگیری از وقوع آن ها را ندارد و در برخی موارد تجربیات موفق جامعه جهانی نیز در اختیار است این همانجایی است که رویکرد تاب آوری خود حرفهایی فراوان برای گفتن دارد. و اما بعد، مدیریت سیل عبارتست از مجموع اقدامات یا فرآیندهایی که برای کاهش و تعدیل تأثیرات سیل قبل، حین و بعد از آن صورت میگیرد. مفهوم تاب آوریِ سیل نیز حداقل بر سه اصل توانایی جذب و مقابله، مدیریت، هدایت و سازماندهیِ مجدد و بازتاب تجربیات در تصمیمات و اقدامات آتی بنا می گردد.
بصورت اجمالی میتوان به عناوین پنجگانه ای بشرح ذیل اشاره کرد:
– ظرفیت سازی و برخورداری از امکانات و فضاهای شهری برای جذب و پذیرش مخاطرات سیل (پیش بینی)
- تأکید بر مقاومت و تحمل پذیری به منظور جلوگیری از مخاطرات و یا به حداقل رساندن آن
- مواجهه موفق و سریع در هنگام رخداد
- برگشت به حالت اولیه و بازیابی
- ترمیم و بازسازی، استفاده و بازتاب تجربیات در آینده
البته بهبود فرآیند های مشارکتی و اقدام جمعی در تمامی مراحل مورد نظر است.
برای ما گویی سیل، متولیِ سازمانیِ مشخصی ندارد و اغلب هماهنگی بین بخشی سازمانهای متعدد مورد انتظار است که آنهم به دلایل عدیده آسان بدست نمی آید.
سازمانهایی که گاهی مأموریت های ذاتیِ متفاوتی هم دارند به سختی بتوانند آنهم در شرایط بحران از عهده مأموریتی مشترک بر آیند که البته خود این موضوع کار گروهی و اقدام جمعی را بسیار مشکل خواهد ساخت.
ابعاد سازه ای و غیر سازه ای سیل بعنوان یک پدیده طبیعی به سازمانهای متعدد و در مواردی بسیار منفک، دور از هم و گاه متعارض مربوط است که امکان اقدام منسجم وساختارمند را تحت تأثیر منفی خود قرار میدهد.
تاب آوری به مفهوم عام همواره تحت تأثیر عوامل محیطی، اقلیمی، اقتصادی، اجتماعی و در نهایت مدیریتی است.
تاب آوریِ جوامع و سکونتگاه های انسانی نیز از از این قاعده خارج نیست و آنجا که مخاطرات بر زندگی و زیست جوامع موثر واقع شوند با پدیده ای به نام، فاجعه، روبرو میشویم.
