نقدی بر فیلم بیست و یک روز بعد آثر محمدرضا خردمندان
اولین فیلمی که در ژانر بلوغ دیدم مربوط به یک سال و نیم پیش بود و به یاد دارم که در آن لحظه چقدر افسوس خوردم که در سینمای ایران از این سبک بسیار کم و بی کیفیت ساخته می شود . فیلم ها در ژانر بلوغ اکثرا به مشکلات و دغدغه های نوجوانان می پردازند این بدان معناست که مسئله های نوجوانان بسیار با اهمیت شده اند .
داستان فیلم بیست و یک روز بعد نیز در همین ژانر است و حرف دل نوجوانانی را می زند که برای خود دارای آرزوها و رویاهایی هستند ولی مشکلات و پیچ و تاب های روزگار موانع و دغدغه های جدیدی برای آنها به وجود می آورد .من در هنگام تماشای این فیلم گهگداری اشک می ریختم چون بسیار همزاد پنداری با نوجوان فیلم می کردم . گاهی نیز احساس خوبی می کردم که کسی حرف دل ما نوجوانان را زده است .
همان طور که پیش تر گفتم یکی از مشکلات ما در جامعه نوجوان و کودکان این است که بسیاری از آن ها مانند بزرگ تر ها نیز برای خود رویا هایی در سر می پرورانند اما این روزگار است که طوری می گردد که فکر و مشغولیت ذهنی این نوجوانان را تغییر می دهد تا جایی که دغدغه های آن ها مانند بزرگ تر ها می شود مانند همین کودکان کار که مشکلشان بی پولی است و از این دست مثال ها که کم هم نیستند .
کارگردان به خوبی توانسته بود این را هم نشان دهد که کودکان و نوجوان نیز احساس مسئولیت نسبت به هرچیزی که برای خودشان و یا اطرافیانشان مشکل درست می کند دارند نوعی غرور و احساس به تک تک مشکلاتی که روی هم انبار می شوند . به نظرم حرف دیگر محمدرضا خردمندان در این فیلم این بود که گاهی نیز همه چیز به خوبی پیش نمی رود و تو نیز همیشه با تلاش و جنگت پیروز نمی شوی اما قوی و محکم بودن بارز ترین و بهترین ویژگی است که تو می توانی در آن لحظه داشته باشی .
از طرفی فیلم با نقد تند و تیزش به حل نکردن مشکلات نوجوانان تلاش برآن دارد که واقعیت جامعه را به ما نشان دهد و قدرت ما را نسبت به مشکلات بالا ببرد همانگونه که نیچه می گوید : اگر هنر نبود همین تجربه حضوری از عالم تراژدی ، چه بسا که یونانیان خودکشی می کردند . آن ها تراژدی ها می دیدند که دیگرانی که خیلی بالاترند واقعا سقوط می کردند ، در حالی که اینان آدم هایی عادی اند .
